BBQ tijdens een weer alarm

Bijna al mijn vrienden zeiden voordat ik wegging: 'Oooh, jij gaat lekker naar het warme weer, bruin worden, etc. etc.' Niets is minder waar. Ik heb nog niet al te vaak de zon gezien. Erg jammer. Maandag was hier zelfs een ‘flood-alarm'. Hoog water was op komst.

Op mijn vrije dag was ik extra vroeg opgestaan, dit omdat mijn stagebegeleider zei dat hij in de ochtend zou komen. Met een slaperige kop liep ik een beetje over de camping te sjokken te wachten tot de desbetreffende man ook echt zou komen. Het werd later op de ochtend, maar nog geen stagebegeleider.

Bij de receptie wisten ze ook niet hoe laat hij zou komen. Wel zeiden ze me: 'Als je steef ziet, zeg dan even dat hij alle waardevolle spullen uit z'n tent moet halen. Er wordt hoog water verwacht'. Zo nuchter als Nederlanders zijn. Dat zou vast niet zo erg zijn. Wij gingen die avond gewoon met een groep BBQ'en.

Later in de middag kwam hij dan eindelijk! Hij had al even gesproken met Mathilde, daar maakte ik me helemaal geen zorgen over. Zij is echt zo lief. Wij klikken echt heel goed in de receptie. Ik was meer bang voor wat hij zou zeggen over het feit dat ik alleen nog maar receptie zou doen.

Mathilde had alleen maar positieve dingen gezegd, ze waren heel blij met mij. Hij zei ook dat ik het super goed deed. En dat ik er goed uit zag. Alles was positief. Daarna hebben we nog een rondje over de camping gelopen. Langzaam viel er een blok van mn schouders. Ik voelde me zo goed!

Die avond stortte ik in. Met alleen maar mannen zat ik aan de eettafel, die het over jongens dingen hadden. Zie je het al voor je. Langzaam werd ik het pispaaltje, tot ik er genoeg van had. Ik liep weg. De tranen rolden over m'n wangen. Ik miste gewoon mijn vrienden, en hoe wij met elkaar omgaan. Knuffels en kroels.

De dag erna zat ik nog steeds niet lekker in mijn vel. Toen Jeremie langs kwam en hij me een knuffel gaf schoot ik vol. Het tranenbal was geopend. Dikke tranen rolde over mijn wangen. Waarna mijn stagebegeleidster op de camping naar me toekwam en vroeg wat er aan de hand was. Gewoon het geknuffel en mijn vrienden die ik mis!

Het weer alarm viel uiteindelijk ook nog mee. Alle dieren waren uit de dierentuin gehaald, verplaatst naar de schuur, de tv kamer, het T-gebied. Overal waren dieren. Erg apart als je opeens het golfkarretje niet meer in de garage kan parkeren omdat er dan een lama naar je kijkt. Heel eng!

Die zelfde dag had ik ook beoordeling van Nathalie, mijn stagebegeleidster hier. Ze was heel positief. Ze heeft me overal het hoogste cijfer gegeven. Behalve op onafhankelijkheid. Ik moet niet zo verlegen zijn in het frans. Ze vinden dat ik het goed spreek.

Vandaag ga ik er op uit met James. Samen gaan we met de bus richting een ander stadje. Eens even kijken of daar nog wat te verhapstukken valt. Even van de camping. Hij heeft het ook wel nodig. Hoor niet echt positieve verhalen over hem op de camping. Dus ik ga hem maar even oppeppen!

Nu moet ik rennen, anders mis ik de bus!

Dagen zijn kort, de nachten zijn lang.

Wat een drukte hier op de camping, wat een mensen. Het seizoen is voor ons deze week echt geopend. Zoals ook in Nederland, is het hier in Frankrijk een kort weekje vakantie. Voor veel mensen de gelegenheid om op vakantie te gaan.

Het golfkarretje draait op volle toeren. Alle plekken van de camping weet ik eigenlijk te vinden zonder kaart. Hoe fijn is dat. We hebben er nu twee, golfkarretjes. En dat is ook wel nodig. We hadden ruim 50 aankomsten donderdag. Was echt niet te doen.

We zijn nu ook met z'n 6en op de receptie. Maar oh, het werk wordt er niet veel sneller op. Een van de nieuwe meisjes werkt gewoon zo traag, wil de telefoon niet aannemen. Het is ongelofelijk. Ik zou het allemaal wel willen doen, telefoon aannemen, mensen goed en vriendelijk te woord staan. Maar de helft van de mensen begrijp ik gewoon niet.

Zaterdag heb ik wel mijn eerste eigen reservering gedaan! Hiep-hoi! Er was een man en een vrouw die in hun engels aan het meisje wat geen engels spreekt uit te leggen dat ze hier wel een weekje zouden willen staan. Gelijk werden de mensen doorverwezen naar mij. Hoe grappig is het, om Nederlanders te zien stuikellen over de Engelse taal. 'Volgens mij spreken jullie ook gewoon Nederlands'. Een diepe zucht slaakte er bij de man.

Elke avond is er wel wat hier te doen. Na het eten met Steef, wat de ene keer beter lukt dan de andere keer, vertrekken we naar een van de twee bars op de camping. Erg gezellig elke avond, maar het enige nadeel. De volgende morgen gaat wel mn wekker weer om 8.15. Werken.

Zondag ochtend was een hell. De vakantie zat er voor veel mensen op 106 mensen vertrokken. En dat allemaal tussen 9 en 10. Ik was kapot. Heb nog nooit zoveel Mobils in een uur van binnen gezien, en nog nooit zoveel gelopen. Toen ik rond 11 uur terug kwam in de receptie vroeg de oma van de camping 'Meisje, ben je moe?' Ik zo: 'Redelijk, ik loop heel wat af'... Die vrouw is geweldig. Heel lief zei ze dat ik ook zo hard werkte, en ook al zo goed Frans sprak. How sweet.

Vandaag is mijn vrije dag. Maar helaas geen uitslapen voor mij. Dit omdat vandaag mijn stagebegeleider komt, maar ik heb geen idee hoe laat hij op de camping is. Om alle drama maar voor te zijn, heb ik mijn wekker gezet op 9 uur. Ik ben benieuwd wat ze te zeggen hebben. Nathalie is er vandaag niet, dus Mathilde neemt het gesprek over. En morgen heb ik mijn eerste maandelijkse overleg. Ik ben echt benieuwd wat ze van me vinden.

Ik ga genieten hier, en niet te veel feestjes vieren in Nederland. Dan zal ik me hier ook minderen!

Eerste traantjes

Het lijkt allemaal zo gemakkelijk. Werken in een receptie, beetje mensen ontvangen en doen. In Nederland heb ik ook altijd wel een vlotte babbel en praat ik me overal wel uit. Maar in het Frans vind ik het nog eng en moeilijk. Ik wil niet onbeleefd overkomen. Zondag was zwaar!

In de ochtend ging alles goed, vlekkeloos. Totdat mijn stagebegeleidster over veel van de beheerders ging praten. Het ging vooral om het feit dat ze geen Frans spraken. Tja, niet iedereen spreekt Frans, het is voor veel mensen gewoon een moeilijke taal. Ik voelde me eigenlijk er heel erg tussen in staan. Want met al die mensen ben ik juist bevriend hier.

Tussen de middag nog even met mijn vader geskyped en gezien dat mijn team kampioen was geworden. Toen had ik het even moeilijk. Het besef dat ik hier aan mee had geholpen maar er niet bij was, dat deed wel pijn. Een traantje rolde over mijn wang. De hele middag eigenlijk ook nog zo doorgewerkt. Toen ik terug van de receptie kwam voelde ik me alleen, erg alleen. Ik dacht echt toen ik naar mn kamer liep: 'He, nog maar 18.00 uur, ik kan nog wel even naar TCS'. Bizar.

In mijn bedje zat ik dan. Wat te doen... Na even alleen geweest te zijn ging mijn telefoon. Steef, 'Lau, zullen we naar Spanje gaan?'. Gewoon, omdat het kan. Hij moest tanken, en in 20 minuten zijn wij in Spanje. Daar is de benzine een stuk goedkoper, en ik kan zeggen dat ik in Spanje ben geweest. Ha!

Het was behoorlijk eng toen ik naar zijn auto ging. Hij belde mij op het juiste moment, net voor mijn break-down, hij zat in de auto met een oranje shirt, ik met een oranje vest. En allebei hadden we ons fototoestel mee. Heel eng. Toen we nog maar net de camping afreden begon het tranen dal. Het was gewoon een kut dag, en ik miste gewoon thuis.

Na een pep-tolk van Steef, een tankbeurt in Spanje, en een biertje op een rots met uitzicht over de zee ging het al weer iets beter. We gingen maar een pizza halen. Hadden we wel verdiend. Toen belde een van mijn teamgenootjes. Hij zette de telefoon op luidspreker en ik hoorde heel veel bekende stemmen. En hops, daar gingen de tranen weer. Liefelijk kreeg ik een zakdoekje aangereikt.

Maandag ging onze collega Tjeerd weg, omdat hij liep te grappen dat ik gebak moest meenemen kocht ik maar voor de jongens een chocoladebroodje. Natuurlijk werd er weer gegrapt: 'Oooh, ga je Steef een ontbijt op bed brengen?', zucht! Die dag hebben Steef en ik het maar eens rustig aan gedaan. Op naar Biarritz. Wat een winkels, wat een geld. Pff.. Heb nu wel echte flip-flops gekocht. Heel leuk die Birkenstockjes, maar in Frankrijk met al dat zand. Alles blijft in die slippers zitten.

Ook kwam maandag een nieuw huisgenootje. Ik stelde me netjes voor zoals we dat in Nederland doen. Een ferme handdruk en je naam zeggen. Zij stamelde niets uit. Wat ik wel erg grappig vond. Ze ging haar eerste dag op hakken werken!! Voor mensen die ooit op een camping zijn geweest met een beetje heuvel... af te raden! Sowieso!

De maandag sloot ik af met, weer, een feestje in de bar. De twee Engelsen waren jaren. Was erg gezellig, maar ik was al aardig moe. Vandaag ook weer de hele dag gewerkt, weer met een nieuw meisje. Ik krijg nog niet echt hoogte van haar, hoop dat ze nog iets liefelijker gaat doen, ook zij heeft zich niet voorgesteld. Is dat echt zo typisch Nederlands dan?

Stagiair, met zwembad in achtertuin

Bij het opstaan en het open doen van mijn luiken dacht ik: Not again. Dikke wolken hingen er in de lucht. Helemaal niets, geen schrijntje van de zon. Ik had maar besloten om mezelf daarom te trakteren op de duurste croissantjes uit mijn leven. Duur hier op de camping. Putain.

Nadat ik heerlijk in m'n bedje een filmpje aan het kijken was hoorde ik Steef aan komen waggelen. Is ook niet zo moeilijk, hij heeft zo'n grote sleutelbos aan zijn broek hangen dat je elke stap hoort die hij zet. Echt grappig. We gingen de was maar eens doen. Was ook wel nodig.

Terwijl wij op het bankje achter de wasserette over de zee uit keken begon opeens de zon te schijnen. Dat is echt typisch voor deze omgeving. Het kan in 5 minuten opeens heel ander weer zijn. Na een stokbroodje en onze was zijn we nog maar even over het strand gelopen, daar krijg ik maar geen genoeg van. Heerlijk.

Die avond waren we uitgenodigd bij de twee vrienden die hier op de camping werken. De Franse jongens Laurent en Jeremie. We gingen barbecueën. Briljant om te zien dat de jongens met het vuur te lopen pielen, en dat de enige vrouw in het midden opeens wel het vuur aan krijgt. Heerlijk! En dat zonder enige scouting ervaring. Haha.

Na wat aangebrande worstjes later wou Jeremie naar de bar. Ik dacht, hij wil naar de bar van de camping, met alle mensen wat drinken. Niets was minder waar, we gingen de camping af. Naar een bar in Bidart. Liefelijk vroeg ik hoe laat we ongeveer terug zouden zijn als we zouden gaan. 'Rond 1 uur', zei hij. Niet rekening ermee gehouden dat sommige fransen het niet zo nemen met de tijd.

Samen met Audray, de vrouw die bij de bar werkt, Xavier, Jeremie en de twee Engelsen Paul en James zijn we in de auto gesprongen op weg naar de cocktail bar. Stiekem moest ik best wel lachen toen we daar aan kamen. Een man en vrouw, middelbare leeftijd, stonden gezamenlijk buiten. Allebei met een zwart bloesje met bloemetjes. Briljant! Binnen was het niet anders.

Na een drankje, voor de anderen wat meer, was het rond 2 uur tijd om te gaan. Audray wou niet meer met haar scooter naar haar huis, ze was te dronken zei ze zelf. Ik bood aan dat ze wel wat kleding van mij mocht lenen, en bij mij mocht slapen. Dat nam ze aan, Jeremie zou haar scooter pakken, en ik zou met de auto terug naar de camping. Ik draai de auto soepel uit de parkeerplaats, draai hem naar de weg waar Jeremie en Audray stonden te praten. Waren de plannen weer veranderd. Jeremie reed terug. Wat bleek... Lekke band.

De volgende morgen kwam eerder dan verwacht. Vandaag zou er nog iemand van Vacansoleil komen. In de ochtend kwam ze me gedag zeggen in de receptie. Eerst had ze nog een tijdje met Nathalie staan praten, over hoe het ging met mij enzo. Vervolgens vertelde ze me dat Nathalie zei dat mijn frans nog niet echt goed was. De tranen schoten me in de ogen. Ik doe zo mijn best, maar het werkt niet.

Laten bij het eten legde ze me uit dat ze dacht dat ik een 3e jaars student was. Ze vond het heel raar dat ik als 1e jaars al achter de receptie stond. In het eerste jaar schijn je dus echt behandeld te worden als shit, schoonmaken enzo. Maar nee, dat hoef ik eigenlijk niet. Hoewel, ik mocht alle sleutels voorzien van nieuwe naambordjes. Mijn oma zou zeggen: 'Dieven werk'. Soms wist ik niet bij welke mobil de sleutel hoorde. Nathalie: 'Doe maar wat, volgende week komt er een stagiair, zij mag alle mobils af, kijken of de sleutels passen'. Arm meisje.

Dit zette mij wel weer even op het voetstuk van een echte stagiair. Ben blij dat ik dan niet meer ‘de nieuweling' ben. Ik moet zeggen, ik ben al aardig ingeburgerd in de receptie. Vraag mij een kaart van de omgeving, ik weet hem te vinden. Vraag mij om in het Frans uit te leggen wat er allemaal te doen is op de camping. I can do it!

In de avond zijn Steef en ik met onze laatste gepinde zakcentjes naar de bar gegaan. Erg gezellig. Een hoop mensen die werken op de camping waren erbij. Gezellig gekletst. En natuurlijk wat gedronken. De een wat meer dan de ander. Opeens spreekt iedereen vloeiend een andere taal. Heel grappig om Stella, het meisje dat geen woord Engels kon, opeens goed engels te horen spreken.

Ook hier weer, het werd te snel ochtend. Om 5 uur werd ik wakker. IJs en ijs koud. Snel een trui aan en verder slapen. Die slaap kan ik goed gebruiken. Wat de fransen ook niet kunnen, kloppen voordat ze binnen komen. De werklui waren bezig met allerlei dingen te repareren in ons appartement. Zonder te kloppen werd ik gewekt uit mijn slaap. Het enige wat ik uit kon kramen was: PUTAIN!

Maandag is het hier weer feest. Twee van de Engelsen zijn jarig. In de bar is iedereen welkom. Gratis wijn, en ze gaan wat extra cocktails maken. Dat wordt vanavond dus maar even goed bijslapen!

Het Witte Huis

Het is raar om te bedenken dat ik een week geleden in de auto zat, op weg naar het onbekende. Het onbekende wat voor mij nu eigenlijk al heel erg normaal aanvoelt. Het is erg gezellig hier, en de collega's zijn ook echt super aardig en gezellig. Het enige wat tegen valt is, het witte huis!

Mijn ouders zullen vast wel aan half Apeldoorn verteld hebben hoe mijn onder komen er uit ziet. Ik ben er helemaal niet trots op, want van buiten is het een mooi wit huisje, maar van binnen is het de varkensstal van boer Piet. Un grand bordelle!

Gister had ik mijn vrije dag, en daar heb ik goed gebruik van gemaakt. Omdat ik houten luifels heb voor mijn raam blijft het tot in den eeuwigheid donker in mijn kamer. Heerlijk heb ik geslapen tot een uurtje of 10, half 11. Daarna nog maar even lekker wat series gekeken, Laguna Beach, toepasselijk...

Ook wou ik gewoon een douche nemen. Jezelf steeds aan een wastafeltje wassen is ook niets. Beneden mijn appartement zit het sanitair gebouw. Dit is ook 's nachts te merken, wanneer de mensen met tenten in de buurt naar de wc gaan, hoor ik alles... maar dan ook echt alles! Aan de andere kant van de weg staat een nieuw sanitair gebouw. Met echt overheerlijke douchejes. Die met 400 stralen van alle kanten. Ik voelde me als een godin in Frankrijk!

Na mijn overheerlijke douche moest het er toch echt van komen. Mijn appartementje moest schoon worden. Bij Steef, en onze nieuwe collega Tjeerd, heb ik dus een bezem, emmer, mop etc. opgehaald om schoon te maken. Ik moet zeggen, het is nu echt schoon.

Ook heb ik me eens van mijn goede kant laten zien. De receptietent van Vacansoleil was een grote puinzooi. Opslagplek voor een hele boel spullen. Ook spullen van tenten, maar die hebben we dit jaar niet op deze camping. Ik heb helpen sorteren, wat ze niet leuk vonden, want het was mijn vrije dag. Uiteindelijk heb ik nog lekker kunnen eksteren. Heb een paar glazen extra, heb een spiegel en nog een afwastijltje. Jippie!

Vandaag is het Stella's vrije dag. Ook zij wou de boel een beetje schoonmaken. Toen ze een vuilniszak op wou tillen kwam ze erachter dat we nog een paar extra bewoners hadden. Maden! Heel leuk dat die medewerkers lunchen in onze ruimte, maar ze gooien al hun eten in de prullenbak, en legen de prullenbak niet. Nu is alles aan de kant, en fris en fruitig.

Zelf ben ik nog steeds aan het werk als receptioniste. Wat me wel frustreert is het feit dat ik niet zo heel goed frans kan, en wanneer Nathalie uitlegt dat ik het wel kan, als ze langzaam praten, versta ik er nog geen hol van. Dit omdat ze te ‘dure' woorden gebruiken. Dan zeg ik maar: 'Je parle un petit peu de français' en zijn ze weer tevreden.

Nu wil ik nog even mijn moeder heel erg jaloers maken. Mijn moeder wil altijd namelijk al in zo'n golfkarretje rijden. Je weet wel, die je altijd over de camping ziet scheuren... Vandaag moest ik checken waar mensen stonden, en wie dat waren. Dit voor de administratie. Heerlijk, hoefde ik niet te lopen, want ik moest helemaal om het meer heen, en dat is me best een eind.

En mam, morgen. Morgen mag ik de hele dag in dat ding rijden. Jammie! Zie er nu al naar uit!

A tout mes amies!

Zon, Zee en Strand… en Receptie

Met de dropjes die ik van mijn oma had gekregen liep ik naar de uithoek van de camping. Hier staan alle Engelsen. Rob, James, Paul, Vicky, Laura en Sophie. Na nog even gekletst te hebben ben ik maar terug gegaan naar mijn kamertje. Het was wel mooi geweest voor vandaag. De dag erop gewoon weer werken.

Kwart over 8 gaat elke werkdag mijn wekkertje. Ook al is het zondag. Eigenlijk was het best een productieve dag. De morgen vloog om, ben nog bezig geweest om het instructieboekje te vertalen, uit te printen en weer op andere computers te zetten. Daarna heb ik gevraagd of een van de Engelse touroperators er naar wou kijken. Heel lief heeft ze dat gedaan. En van een tekst van ruim 6 pagina's had ze maar 11 opmerkingen, ze gaf me zelfs een compliment!

Tussen de middag vroeg Steef of ik met hem mee ging ergens een broodje eten. Na een lekkere paninni gegeten te hebben kwam Steef er achter dat hij gewoon nog vieze was in zijn auto had zitten. Deze dus maar in de machine gegooid. Dit duurde alleen 20 minuten. Maar wat het mooie is aan Bidart, bijna achter elke huis kan je de zee zien. Zo ook hier. Heerlijk bij de zee gezeten.

Just in time was ik weer op de camping. Van Nathalie kregen we verschillende taken voor maandag. Zij was dan vrij, en wij moesten als 3 stagiaires het zelf maar zien op te lossen. Ik zou met de ‘bedrijfs' auto naar het postkantoor moeten rijden. Afwachten dus of ik dat zou vinden.

's Avonds heb ik gekookt voor Steef. Spaghetti Bolognaise, jammie jammie! Samen nog even onder het eten een filmpje gekeken en heb hem nog helpen invullen van een formulier. Is nog behoorlijk lastig, omdat hij weinig Frans spreekt. De zelfde avond zijn we nog naar de Franse jongens geweest. Laurent en Jeremie. Briljante gasten. Alleen al omdat ze proberen Engels te spreken. En mij als tolk proberen te gebruiken. Maar zo goed spreek ik ook geen Frans!!

Maandag was aangebroken. Met de 2 andere meiden van de receptie hadden we afgesproken om in onze middag pauze, (wat hou ik van die siësta!) lekker in het wellness center te gaan zwemmen. De hele morgen hebben we eigenlijk niet veel gedaan. Aftellen totdat we gingen zwemmen. Toen het eindelijk tijd was hebben we heerlijk in het water liggen dobberen en heerlijk nog even een uiltje geknapt in de zon. Ik weet niet hoe, maar ik verbrand gewoon nu nog. Ik dacht eigenlijk dat ik niet bruiner meer kon worden. Wees voorbereid mensen in Nederland!!

In de middag zou ik dan mijn tripje hebben naar het postkantoor. Helaas, dit tripje ging aan mijn neus voorbij. De baas van de camping ging ook richting het postkantoor. Daar ging mijn tripje. Wat eigenlijk ook heel stom is, ik heb me nooit officieel voorgesteld. Volgensmij heeft hij er niet zo'n probleem mee. In de morgen geeft hij me wel een stevige handdruk en mijn hulp waardeert hij ook. Hij noemt me zelfs bij mijn naam.

Halverwege de middag kwam Steef weer verstrooid binnen. Vacansoleil had hem al meerdere malen gebeld, ook met het nieuws dat hij voor even versterking zou krijgen. Ik kreeg een sleutel toegeworpen, of ik die bij me wou houden, dan kon hij hem bij mij ophalen. Ik loop nog als enige in vacansoleil kleding rond, dus ben goed zichtbaar.

Het was voor mij dus alleen nog maar wachten op die jongen, Tjeerd, dachten wij. Dat wachten werd zelfs zo erg dat we 3-op-een-rij en galgje aan het doen waren. Behoorlijk erg, al zeg ik het zelf. Ik heb wel mee gekeken met Mathilde, zij heeft wat reserveringen gedaan. Voor mijn gevoel doen ze het heel vreemd. De computer maakt een planning, maar zelf hebben ze ook nog een papieren planning achter de balie. Krom, als je het aan mij vraagt.

Na sluitingstijd zat Steef naast een van de honden op de trap te wachten. Samen met hem heb ik nog even gewacht op de jongen van Vacansoleil. Op een gegeven moment werden we het wachten wel zat. Heb me even lekker omgekleed en we zijn een rondje gaan rijden. Even van de camping af. Eerst naar Biarritz, daar hebben we z'n auto op een stoep gekwakt en hebben we een ijsje op het strand gegeten. Wat een luxe daar zeg! Ik wil daar nog wel een keertje op een vrije dag rond slenteren. Uiteindelijk zijn we naar het zuiden gereden, naar St. Jean de Luz, om lekker te eten.

Morgen heb ik mijn eerste dagje vrij. Eens kijken hoe ik die door ga brengen. Eerst maar eens op zoek naar die nieuwe jongen van Vacansoleil. Daarna maar eens lekker bakken bij het zwembad. Maar wat voor op staat... UITSLAPEN!

Beaucoup des bisoux!

Ps: Lieve vriendinnetjes, ik heb nog niet in jullie fotoalbums gekeken. Heb er bruudweg nog geen tijd voor gehad. Komt morgen was goed!!

Op volle toeren

Allor, we zijn gestart met stage lopen. Vrijdag om 9 uur bij de receptie. Waar ik al voor vreesde bleek dus waar te zijn. Tot nu toe sta ik alleen nog maar ingedeeld bij de receptie. Ik heb het rooster voor de komende twee weken, en ja, Laura staat alleen maar op receptie. Ik moet ik nog wel even achteraan. Want ik weet niet of dat wel mogelijk is.

Misschien een beetje dom, maar ik was er zo vanuit gegaan dat ik internet zou hebben, dat ik zelfs het nummer van m'n stagebegeleider niet heb opgeschreven. Blond! Tip voor iedereen die ooit nog zoiets gaat doen...

Allereerst moet ik nog vertellen, mijn vorige blog schreef ik echt nét voordat mijn Nederlandse collega, Steef, binnen in mijn 'appartementje' kwam. Hij heeft heel lief alles uitgelegd en zn telefoonnummer aan me gegeven. Net daarna kwam nog mijn andere (franse) huisgenootje langs Xavier. Hij heeft me even, in het Engels, uitgelegd waar ik de douche en de toiletten kon vinden.

Gelijk ben ik wel 3 keer uitgenodigd voor het feest op vrijdag avond. Om het seizoen te openen! Ik dacht: Dit is mijn kans, ik moet gaan. Uiteindelijk was het super, maar dat komt zo.

Vrijdag, om 9 uur, ik begon met schoonmaken. Vloer, ramen, muren, boekenkast, met als klap op de vuurpijl, het bord van de camping. Met de slang met water spoot ik het bord schoon, met een borstel was ik het lekker aan het schoon srobben. Heerlijk.

Om 12 uur was het middagpauze. Samen met de mensen die schoonmaken en van de technische dienst heb ik in de gemeenschappelijke ruimte mijn bammetje opgegeten. Dan pas merk je dat Nederlanders echt anders eten dan Fransen. Ik zat aan mn boterhammetje terwijl zij allemaal aan hun Franse prak zaten. Er was zelfs een man die een zak chips open trok.

Na weer de hele middag, tot 5 uur gewerkt te hebben, heb ik met tranen in m'n ogen mijn moeder gebeld. Ik wou douchen, voelde me vies, en ik wou gewoon even mijn verhaal kwijt. Iedereen spreekt Frans in de receptie, ik trok het gewoon even niet meer. Had de hele middag ook nog op het kantoor gezeten om een heel boekwerk van het Frans naar het Engels en Nederlands vertalen (proud of myself!!). Ik voelde me gewoon naar!

Na een heerlijke douche bij mijn ouders, een drankje en wat boodschapjes ben ik weer terug gegaan naar de camping. Ik moest en zou naar dat feest gaan, al was het maar om even mijn gezicht te laten zien. Uiteindelijk ben ik tot 12 uur gebleven. Het was echt leuk. Super tof om te zien hoeveel mensen er eigenlijk wel niet werken, en hoe gezellig je het met elkaar kan hebben. Wat velen ook zeiden: 'We're sitting here for the whole season, so we're gonna make a big party of it!'

Bij terugkomst in mijn appartement was mijn feeststemming lichtelijk jammerlijk. Ik drukte op mijn lampknopje. Putain, il ne marche pas. Ook wel, hij doet het niet! Heb ik weer dacht ik. In het donker heb ik dus me omgekleed en ben maar gaan slapen. In de ochtend heb ik maar gelijk aan Stella, het meisje wat ook in't appartement slaapt, gevraagd of zij hier ook last van had. Maar nee, alleen mijn kamer had hier last van...

Gelukkig is dat weer gemaakt, en kan ik weer zien hoe ik mijn kleren aan moet trekken! Vandaag, zaterdag 21 mei, was het werken eigenlijk al een stuk aangenamer. De eerste dag van het seizoen, de eerste gasten. In het frans is me uitgelegd wat we als eerst moesten checken in elke mobile home die vandaag bezet zou worden. Dat waren er nog al was, 54! Is er elektriciteit, is er licht, is er water, ligt het matje er, en staat het gas uit. Bij velen was alles in orden. Ben de camping wel 3 keer over geweest. Zo zie je nog eens wat.

Rond 11 uur kwamen de eerste mensen binnen. Nathalie, hoofd receptie, legde me een beetje uit wat de procedure was. Alles ging eigenlijk wel goed. In de middag mocht ik zelf ook mensen naar hun mobile brengen, uitleggen hoe alles werkte, etc. etc. En dat in't frans.

Even mocht ik uit de receptie, om mijn mede Vacansoleiler Steef te helpen. Er kwamen namelijk Franse gasten binnen voor hem. En hij spreek ongeveer 10 woorden Frans. Ik heb met die mensen een beetje gekletst over het leven op een camping, dat het net een dorp is, en ik heb ze een beetje de weg gewezen op de camping.

In de avond heb ik met Steef een pizza bij het strand gegeten. Hij heeft me laten zien waar hij allemaal al was geweest. Heerlijk om weer even Nederlands te praten. Maar wel raar, omdat ik zoveel woorden opeens in het Frans erbij het gekregen, kwam ik soms niet meer op het Nederlandse woord. Beschamend!

We zouden ook nog even over het strand gaan slenteren, kijken naar alle surfers. Dat kwam er niet meer van. Mijn ouders waren vandaag voor het laatst in Bidart, en wouden mijn toch nog even gedag zeggen. Logisch.

Na een drankje bij de nieuwe bar heb ik mijn ouders voor het laatst een knuffel gegeven en met een klein traantje ze dag gezegd. Tot in September!

Daar zit ik dan…

Helemaal alleen in een groot en goor studentenhuis typ ik mijn eerste verhaaltje vanaf de camping. Ik moet zeggen, de omgeving en de camping zijn super mooi, echt. Maar dit huis. Gat. Als ik morgen nog wat vrije tijd heb, ga ik maar eens even met de dweil er door heen. Want het is me een zooi.

Goed, laat ik maar even bij het begin beginnen, naja, dat we er dachten bijna te zijn. Omdat de camping geen echt huisnummer heeft, maar gewoon aan een van de grote wegen zit had mijn vader de coördinaten van google maps gehaald. We reden gewoon vrolijk achter de TomTom aan. Dat ging alleen niet echt lang goed. We reden steeds zuidelijker, er kwam zelfs Baskisch (zeg maar het fries maar dan op z'n frans) op de borden te staan.

Gelukkig wist ik de straatnaam nog uit mn hoofd, heb die op de (nu inmiddels) DomDom ingevuld, en ja hoor... we zaten verkeerd. We konden weer ruim een half uur terug rijden. Zo zie je nog eens wat van de omgeving.

Eenmaal aangekomen op de camping heb ik m'n beste beentje voor gezet, heb me in het Frans voor gesteld en werd gelijk gewezen om mijn kamer in het appartement. De weg werd me gewezen door de Franse Stella, heel lief probeerde ze dingen in het Frans te vragen, en ik probeerde in het Frans terug te praten. Wat me aardig lukte.

Ze wees me op het witte gebouw. Het toiletgebouw, waar boven ‘onze' appartementen zitten. We liepen samen de trap op naar het huis, in een woord: Students. Meer kan ik er niet van maken, want ik vind van mezelf dat ik positief moet blijven! Ze liet me alleen met mijn ouders, die een stukje achter me waren gelopen. Samen heb ik even alles bekeken en mijn spullen er maar in gezet. Eigenlijk mag ik niet klagen, want het is nog best groot.

Gelijk wou ik maar even testen of alles het deed, helaas. Dat deed het niet. Geen licht, nak. Weer terug naar de receptie en vragen of ze mijn licht konden nakijken. Na een rondje over de camping had ik besloten om met mijn ouders het bijbehorende plaatsje te bekijken. Maar eerst kwam de man, Michel, van de elektriciteit nog langs. Met mijn gebrekkige technische Frans vertelde ik dat mijn lampje boven mijn spiegel het ook niet deed, en dat ook het stopcontact het niet deed. Cassée.

Na alles gerepareerd te hebben, heb ik heerlijk met mijn ouders op het stand gezeten. Ben natuurlijk weer kletsnat geworden omdat ik het water wilde voelen, maar de golven kwamen wat hoger op dan verwacht. Blond. Over blond gesproken, ik ben de enige die blond is in deze hele omgeving. Ik val dus zeker op!

Met Stella had ik telefoonnummers uitgewisseld zodat ze me kon bellen, mocht er wat zijn. Op het strand belde ze me, wat ik deed met eten. Ik had besloten nog 1 keer met mijn ouders te eten. Bij terugkomt op de camping sprong ik een klein gat in de lucht. Er kwam een wit busje de camping op rijden, met een NEDERLANDS kenteken! De tranen sprongen me in de ogen, naja.... Ja!

Steef, hij werkt ook voor Vacansoleil, als Beheerder, echt een coole gast, alleen al omdat hij Allstars draagt. Even een tijdje met hem staan kletsen, daarna maar de boodschapjes (zoals een verlengsnoer met stekkerdoos) naar mijn appartementje gebracht, en toen was het tijd. Tijd om afscheid te nemen van mijn ouders. Janken!

Morgen is m'n eerste werkdag, om 9 uur beginnen. Ben benieuwd wat ik mag doen, volgens steef heb ik niets met hem te maken, en ga ik receptie werk doen... We zullen het wel zien!

Bisous a tout!