Rood en Wit!

Op de openingsdag van de feesten voelde ik me niet zo goed. Thibaut wou heel graag de feesten allemaal doen, alle dagen. En hij had al afgesproken met vrienden om samen de eerste dag te doen. Dit betekende dus voor mij geen feest. Totdat de hele Engelse brigade me oppepte om mee te gaan. We gingen om half 9 weg, met de taxi en werden om 2 uur weer opgehaald. Dat vond ik een prima tijd, aangezien ik nog herinner van de vorige feesten, dat ze om 6 uur aankwamen.

Daar eenmaal aangekomen begon de gekte. Iedereen in het wit en rood. Heerlijk om te zien. Een en al feest. Iedereen had ook z'n eigen drankjes meegenomen, dit om geld te besparen. Door de stad lopend was er vee te doen. Veel muziek, het leek wel een beetje op koninginnedag, maar dan groter, en iedereen zag er hetzelfde uit.

Eerst zeiden ze tegen mij, je bent echt een idioot als je geen wit of rood iets aan hebt. Ik dacht: Zoveel zal dat toch niet uitmaken. Maar ik zag een paar mensen in hun gewone kleding. En ik moet toegeven. Het zag er echt heel debiel uit. Thibaut was ook in de stad, maar omdat er zoveel mensen waren op dezelfde plek was het moeilijk om mensen terug te vinden. Bellen was gewoon onmogelijk.

Uiteindelijk had hij me gevonden. Ik wist waar ik was, is ook nog moeilijk in een stad die ik overdag ongeveer 5 keer heb gezien. De Subway was ons afspreekpunt. Het duurde en duurde... Ik was naar de WC geweest en zag daar, 1 jongen helemaal alleen, in het rood en wit staan. Ik keek beter, ik was nog nooit zo blij geweest om iemand te herkennen.

Na de hele avond gefeest en gedold te hebben waren we ruim op tijd weer terug voor de taxi. De taxi chauffeur was daar heel blij mee, want hij had nog meer klanten die avond. In de taxi terug hadden we een lol. Naar alle mensen zwaaien in het wit en rood, liedjes zingen van die avond. Frans praten. Bij aankomst op de camping zei de taxi chauffeur dat hij me zou bellen, mochten er problemen zijn met gasten van de camping. Dit omdat ik zo goed frans sprak. Right.

De laatste avond was het de bedoeling om met de hele staff te gaan. De bar zou gesloten worden om 12 uur, dachten ze. Uiteindelijk was het niet zo. Samen met Jeremie, Laura, Claire en Steef gingen we in de auto van Jeremie op naar Bayonne. De rest zou later komen. Ik zou niets drinken, ik zou met de auto van Thibaut terug rijden naar Thibauts huis, om daar de nacht door te brengen.

Dit verliep natuurlijk wat anders. Ik had iets gedronken, Claire had heel veel gedronken, en was al snel klaar met het feest. Rond 1 uur gingen we terug naar de bussen. Onderweg wou ze toch weer wel feesten, en weer niet. Laura en ik werden er een beetje zat van. We liepen in vol tempo richting de bussen. Daar zou ik Thibaut en de rest tegen komen.

Eenmaal bij de bussen aangekomen stond ik daar alleen. De rest wou heel graag nu met de bus terug naar de camping. Ze waren er klaar mee. Ik voelde me een beetje onveilig, gelukkig zaten ze in de bus, en stond de bus er. Uiteindelijk had ik het voor elkaar dat er een groep politie agenten om me heen stond. Veilig. Na een paar minuten kwam de rest eraan gelopen. Veilig voelde ik me weer. Heerlijk. De avond ging snel, veel te snel. Om kwart voor 5 waren we nog steeds aan het feesten. Ik was helemaal kapot, de hele dag gefeest, de hele dag gewerkt en het was al kwart voor 5.

Uiteindelijk kreeg ik Thibaut zo ver om naar huis te gaan. Heerlijk om te kunnen zitten. Binnen 5 minuten lag ik ook in mijn bed. Heerlijk zo'n auto... De nacht was kort, veel te kort. Meneertje moest namelijk werken om 10 uur. Iets te laat kwam hij op zn werk, dit omdat hij z'n wekker op de dag erna had gezet.

Maandag is mijn vrije dag, heerlijk heb ik dus ook in de zon gelegen in het zwembad. Uitrusten van het feit dat ik maar 3 uur had geslapen. Er niet bij nagedacht dat ik weinig had gedronken, hoofdpijn tot besluit. Uit de zon, en in mijn bed dan maar. Bruut werd ik uit mijn slaap gewekt door de bazin van de camping. Ze liep te schreeuwen dat het een probleem was dat het een tyfus zooi in ons witte huis was. We moesten schoonmaken.

Ook viel ze tegen mij uit, dat mijn kapotte koelkast nog in de gemeenschappelijke ruimte stond. Maar ik kan toch niet zelf een koelkast van een trap tillen. Ik wil ook nog graag levend naar huis. Vervolgens zeiden ze dat ik het hele huis moest schoonmaken de dag erna tussen 12 en 14. Niet geheel blij ging ik terug naar de bar, hoe kunnen ze me dit maken. Ik woon amper in dat huis, ik ben er alleen maar wanneer ik zaterdag vroeg moet werken. Eten doe ik er denk ik 1 keer in de week. En ik moest alles schoonmaken. Amme nooit niet.

De dag erna begon het dus, de schoonmaak. Ik vertikte het om wat te doen, de vloer dwijlen, oké, maar ik ga niet iedereens afval wegbrengen. Echt niet. Snel was ik dus ook weer verdwenen. Die middag vertelde ze me dat ook mijn gasstel de deur uit ging. Dit was de druppel. Compleet de laatste druppel. Dit kan je me niet maken. Niet meer koken in het witte huis.

Dezelfde avond heb ik nog contact opgenomen met Vacansoleil, alles in de puntjes uitgelegd wat hier allemaal gaande was. De volgende morgen werd ik gebeld door mijn stagebegeleider. Hij vertelde me wat hij allemaal voor me kon doen. Vandaag ben ik terug gebeld. Mijn keuken komt niet meer terug, nooit meer. Voor mij alleen, omdat ik van Vacansoleil ben is er een oplossing gevonden. Ik mag mijn spullen brengen naar de keuken, dan gaan ze het daar voor mij bereiden. Mijn eigen privé kok.

Nu dus maar kijken hoe dat uitpakt. Ik denk niet dat hij er geheel blij mee is. Sommige dagen is het erg druk, en dan kom ik er dus nog eens tussen door met mijn eigen hapje. We zullen wel zien hoe het uitpakt. Het leven op een camping heeft zo z'n ups en z'n downs. Zeker nu het hoogseizoen op z'n drukste punt is. Nog 6 weken en ik ben weer thuis. Hoera.

Alles valt in het water.

Het heeft hier de afgelopen dagen niet geregend, maar gehoosd. Ik heb nog nooit zoveel regen in Frankrijk in mijn leven gezien. Misschien in Nederland ook nog niet eens zoveel. Weinig werk in receptie, weinig werk in de bar, weinig werk in het restaurant. Totdat...

De camping wordt gedeeld door aan de ene kant de weg, en aan de andere kant een klein riviertje. De Ruisseau. Dit riviertje is de scheiding tussen de Mobil homes en de campingplekken, ook bevind zich achter het riviertje de beneden bar, het zwembad, de speeltuin en de kinderboerderij. Door de hoeveelheid regen steeg de rivier, en hij bleef maar stijgen.

Maandag was het de eerste werkdag voor mij van de week. In mijn werk t-shirt op naar de receptie. Halverwege de trap toch nog maar een vest meegenomen, omdat het zo regende. Later kwam het met bakken uit de hemel. Wanneer het regent is er eigenlijk niet veel te doen in receptie. Er komen mensen wat foldertjes halen, of ze vragen naar binnen activiteiten.

Na het werk heb ik mezelf getrakteerd op een pizza, lekker bij het restaurant aan de bar gezeten, gekletst met de mensen. Later mijn restje van mijn pizza maar gaan brengen naar Thibaut, die werkte in de bar. Nouja, hij zat achter de bar een spelletje poker te spelen op zijn telefoon. Er was helemaal niemand.

Toen ik weer terug naar mijn kamer wou om mijn was op te vouwen viel opeens het licht uit. Mijn eerste reactie. PUTAIN! Mijn huisgenootje die dinsdag vrij was zei dat dit al de hele dag zo ging. Wel elektriciteit, geen elektriciteit. Dan maar gedwongen terug naar de bar. Ik was helemaal woest, hoe kunnen ze het nou maken, ons geen elektriciteit geven, daar gaat mijn vlees en andere dingen in mijn koelkast en vriezer.

In de bar waren meer mensen die zonder elektriciteit zaten, dan maar drinken. Het zou eigenlijk Madison night zijn, het speciale franse dansje. Maar er waren te veel mensen in de bar, te weinig ruimte om te dansen. Dit viel dus in het water. En de mensen wouden geen Quiz spelen. Dan dus alleen maar heerlijke muziek, en veel alcohol. Thibaut vertelde me trots dat toen hij om 18.00 uur ging werken er nog maar een omzet was van 40 euro, toen hij klaar was met werken had hij 700 euro gemaakt. Hoppa.

Omdat ik geen elektriciteit had heb ik mijn nacht doorgebracht in Thibauts huis, heerlijk rustig zonder schreeuwende kinderen om 10 uur in de morgen. De volgende morgen werd ik dus ook heerlijk wakker, rustig en kalm. Totdat we een smsje kregen. 'Goed dat jullie niet op de camping waren vannacht, ik ben om 5 uur geëvacueerd!!!!'.

Het water was zo veel gestegen dat het alarm af ging, iedereen in de tenten moesten evacueren. Ik heb nog nooit zo'n bende gezien qua caravans op 1 plek. Daarbij moest ook de beneden bar leeg worden gehaald, alle koelkasten eruit, alles maar dan ook alles. De zoon van de baas was de hele nacht op geweest, ik kan je zeggen. Die zag er niet meer appetijtelijk uit de volgende morgen.

Veel geregel gaf het met zich mee. Niet normaal. Mensen wouden gewoon op de camping blijven, maar het hele beneden terrein was afgezet, geen campingplaats meer open. Sommige mensen konden we voor een paar nachten een Mobil Home aanbieden, maar meer konden we ook niet doen.

De hele dag vreesden we voor het ergste, het bleef maar regenen, regen en nog eens regenen. Zolang de rivier maar niet overstroomde, want dan zouden we alles moeten schoonmaken, echt alles, bar zwembad, terrein, speeltoestellen.

Gelukkig, de dag erna was het water al weer flink gedaald, iedereen die wou kon weer terug naar hun camping plek. Het was me een belevenis, iets wat je echt een keer mee gemaakt moet hebben. Wel was er veel modder, heel veel modder. Heb nog nooit zoveel auto's uit de modder geduwd.

De zon begon net op tijd weer te schijnen. Woensdag begonnen de Fêtes de Bayonne. Een geweldige ervaring. Morgen avond ga ik weer. Mijn volgende blog zal ik hier meer over schrijven, want het is me een blog waard!

Hou je haaks in Nederland!

Ps: Bedankt alle lieve mensen die me een kaartje hebben gestuurd, mijn muur begint al aardig vol te raken! Eindelijk decoratie, met lieve woorden!!

Laura de receptioniste, met mankement

Ik heb mijn plekje gevonden. Receptie is wat ik blijf doen. Ik mis het animatie werken wel, vooral omdat ze hier altijd hetzelfde doen, en geen mini-club hebben, terwijl ze er een perfecte ruimte voor hebben. Maar ik ben heel trots op het feit dat ik receptie werk doe. Normaal doen eerste jaars studenten dit niet.

Nu de zoon van de baas in de receptie werkt is het hele team compleet, en is er een en al lol. We zingen Spaanse muziek, we hebben 1 Spaanse stagiair, we vertellen flauwe Belgen moppen, en spelen badminton voor de receptie. Naast al die leuke dingen werken we natuurlijk ook erg hard.

Zaterdag is de dag dat het allemaal gebeurd. Rond de 90 departures en rond de 90 aankomsten. Hard werken geblazen dus. Ik start dan om 8 uur. Met slaperige oogjes loop ik tussen 8 en 10 uur ongeveer in 25 mobil homes. Checken of alles in orde en schoon is. Vervolgens neen ik de sleutel en moet ik op zoek naar een van mijn collega's van het schoonmaak team, die checken en halen er nog een doekje doorheen.

Ondertussen zijn ze in receptie al bezig met alles klaarmaken voor de aankomsten. Sommige mensen kunnen echt niet lezen. Op de brieven die we sturen naar de gasten staat: Aankomsttijd 16:00 uur. En ja hoor, om 11 uur staan al mensen op de stoep: We zijn er!! Dan moet je maar uit gaan leggen dat er nog geen sleutel is.

Vervolgens is het in de middag alleen maar aankomsten, alles uitleggen, waarborg innemen, mensen naar hun plek brengen. Alles loopt nu gestroomlijnd. Toen ik aan Stephane van Vacansoleil zei dat ik alles zelf mocht doen met inchecken was hij verbaasd, vorig jaar mocht het eerste jaars studentje dat niet doen. Trots!

Er gebeuren ook ontiegelijk veel leuke dingen. We nemen de telefoon altijd op met: 'Camping Le Ruisseau, bonjour.' Hoeveel mensen wel niet hebben gevraagd: 'Ben ik verbonden met camping Le Ruisseau?......' Merde! Zelfs mensen in receptie vroegen vandaag aan mij: Zijn we op camping Le Ruisseau...? Ik wou bijna antwoorden, 'Nee mevrouw, u bent bij de bakker'. Ik kon me inhouden.

De zoon van de baas, Jean-Emmanuel, heeft er een spelletje van gemaakt: Zo snel mogelijk de telefoon opnemen. Dit lijdt vaak tot hilarische taferelen. Ook beginnen we met het tellen van mensen die we moeten afwijzen voor een Mobil Home. Ik snap dat niet, mensen die nu nog bellen voor een plekje voor over een week. Onmogelijk, vol!

Het enige nadeel is nog steeds mijn Frans. Ik begrijp bijna alles. Gesprekken kan ik gewoon volgen, maar het terugpraten dat is nog het grootste probleem. Ik wou dat google translater in mijn hoofd zat. Dan zou ik echt gelukkig zijn. Ik schijn te zeggen: 'Voor de Mobil Home, de armbandjes voor het zwembad en de sleutel voor de barrière heb ik een varken van 158 euro nodig.' Caution en cochon, het is moeilijk, de uitspraak ik bijna hetzelfde. Gelukkig begrijpt iedereen mij, en heeft er nog maar 1 iemand me uitgelachen.

Verder gebeuren er natuurlijk ook nog genoeg andere leuke dingen naast de camping. Heb heerlijk mijn geld uitgegeven aan de mooiste zonnebril uit mijn leven! Het voelde goed. Ik heb maar een nieuwe broek gekocht, dit omdat mijn andere broeken gewoon van mijn kont afvallen. Dag kilo's! Hallo nieuwe broekmaat!!

Vrijdag is ongeveer de halve camping naar de fêtes van Tirosse geweest. Een soort van fêtes de Bayonne, maar dan kleiner. Ik was slim genoeg om nee te zeggen, ik moest werken de volgende morgen om 8 uur. Ik kon het me niet veroorloven om op een zaterdag niet goed in Frans te zijn, ik moest en zou slapen. Maar goed ook. Iedereen kwam om kwart voor 6 terug. Thibaut belande naast mij in mijn bed, niet meer in staat om zelf naar huis terug te rijden. Steef moest om 9 uur beginnen, liep als een zombie over de camping, andere mensen hadden hun bed niet gehaald, en lagen op een bed in de salon van ons witte huis. Het was erg grappig om over de camping te lopen, als een van de weinigen zonder kater.

Volgende week gaat het dan allemaal beginnen, fêtes de Bayonne. Ik ben heel erg blij met al mijn vrije morgens, want er wordt komende week heel wat af gefeest. Mochten jullie een week niets van mijn horen. Ik lig vast voor pampus in mijn bed. Mijn stagebegeleidster op de camping was heel lief. Ze gaat me voor de tijd even laten weten waar ik allemaal heen kan gaan. Het schijnt er 's nachts nogal een puinzooi te zijn. In alle opzichten. Wees gerust papa en mama, we gaan met een grote groep, mij overkomt niets.

Ik heb het super naar mijn zin, kan me niet voorstellen dat ik hier al ruim 2 maanden zit, en dat ik over 2 maanden gewoon weer thuis zit, bij mijn eigen vertrouwde vrienden. Zonder de vrienden die ik hier heb gemaakt. 1 ding is zeker. Ik heb een boel vakantie adresjes erbij. Ierland, Engeland, verschillende delen van Frankrijk. No problemo voor mij!

Vive La France

Maandag mocht ik de auto van Thibaut lenen. We hadden met de Engelsen het plan gemaakt om 's avonds lekker bij het stand te zitten, lekker chilllen met een biertje en wat eten. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar Biarritz, dit omdat we Bidart wel een beetje zat waren.

Ik in de luidruchtige punto van Thibaut, samen met Lucy en Daphne, de meisjes van het fun station en Sophie. Op naar het strand. Niet wetend dat Biarritz in de zomer een en al gaos is. Geeft niet, gewoon gaan. Tot ik moest keren. De auto wou niet in z'n achteruit. Langzaam rolde ik naar voren, ik stond midden op de weg, toeristen namen foto's van ons. Ik schaamde me dood, ik deed alsof ik niets zag. Putain, vernedering.

De volgende vernedering kwam bij het achteruit schuin inparkeren. Dat was een hele uitdaging, maar het is me gelukt. Onder luid applaus van een stel toeristen. 'Dank u, dank u' was mijn antwoord. Snel naar het strand. Heerlijk was het. Al die mensen die daar ook gewoon niets zaten te doen, te kijken hoe de zon onder ging.

Na een tijdje lag Canvas Laura op de deken. Ze voelde zich niet lekker. Ik heb d'r maar direct terug gebracht naar de camping. Deze rit verliep zonder enige oponthoud. Gek om in Frankrijk auto te rijden. Zeker met al die bergen hier, normaal rij je in z'n 3, nu moet je de heuvel op in z'n 1. Zo leer je nog eens wat.

Dinsdag moest ik weer werken in receptie. Even wennen, nieuwe dingen vanwege het hoogseizoen, maar ik pakte het goed op. Rond een uurtje of 11 zei Nathalie tegen mij dat ik als de wiede-weer naar mijn kamer moest, weg van de receptie, een ander t-shirt aan moest doen. De inspectie kwam, en ze wisten niet of ze alle papieren in orde hadden. Iedereen die stage liep had opeens een vrije dag.

Gelijk heb ik hier maar gebruik van gemaakt, lekker wezen shoppen. En dat is gelukt, het was echt mijn dag. Samen met Thibaut op naar Bayonne. Een nieuwe bikini, nieuwe Vans (voor het magere bedrag van 40 euro) als lunch had ik een heerlijke frikandel en als klap op de vuurpijl mocht ik bij hem thuis ook nog een GTST kijken. Ik voelde me echt een gelukkig kind! Hulde aan vast internet!

De dag erna zou ik beginnen met de animatie. Maar nee, het regende. Dat werd dus weer receptie werk. De inspectie was geweest, alles was weer veilig. Wat bleek achteraf, het was een filmploeg van een of andere franse zender die ongevraagd alles heeft gefilmd. Ze zijn zelfs in mijn huis geweest, hebben geprobeerd mijn kamer te open. Dit hebben ze gedaan bij een van mijn huisgenootjes, hij lag te slapen. Bruut is hij gewekt door de cameraploeg. Aanklacht aan hun broek, dat kunnen ze krijgen.

Gister was het 14 julliet, een nationale feestdag. Het plan was om naar Biarritz te gaan, om het vuurwerk te bekijken. Van te voren gingen we barbecueën. Dit liep allemaal zo uit dat we om elf uur nogsteeds lekker zaten te borrelen. Dan maar naar de bar. Sophie had er zin in. Kocht voor iedereen 2 shotjes tequilla. Dit viel bij mij heel slecht. Had amper wat gegeten, en dan die shotjes. Retun to bed. Liefelijk kreeg ik een aai over mijn bol van Sophie, een kus van Xavier en van Thibaut.

Deze morgen werd ik wakker, nergens last van. Honger! Thibaut bracht me naar het strand, met croissantjes en chocoladebroodjes. Jammie! Een kopje thee en een vers jus'tje erbij en laura's dag begon goed. Als klap op de vuurpijl was er ook nog eens het WK vrouwen surfen. Geweldig om te zien. Alleen wat jammer dat al die cameraploegen mij geweldig vonden. Ik weet niet wat ik deed, maar ze kwamen als wespen op de honing af. Ook dat moet je meegemaakt hebben.

Maandag was mijn stagebegeleider hier ook. Hij is heel blij met mij hier. Hij vind dat ik een brede visie heb, dat ik goed werk. Ze zijn hier allemaal heel blij met mij. Ik was daar heel blij om. Heerlijk dat gevoel. Ik mocht niet meer weggaan.

Daarbij wil ik nog even mededelen dat ik het heel leuk vind om post te krijgen. Kleine kaartjes zijn altijd welkom, er hangen er al een paar trots op mijn muur, maar er kunnen altijd meer bij. Dus bij deze nog een keer het adres: Camping ‘Le Ruisseau' Route d'Arbonne, 6420 Bidart Frankrijk.

Ongeluk zit in een klein hoekje

Ik snap niet dat ik altijd die kleine hoekjes vind. Het is weer zo ver, de goden hebben me het niet gegund. Ook hier in Frankrijk weten ze me te vinden. Ik snap niet waarom.

Sinds anderhalve week werk ik, vol trots, in de bar en in het restaurant. Ik vind het geweldig, het is super. Echt niets op aan te merken. Het als thuis op de tennisclub bardienst draaien. Alleen dan in het Frans en in het Engels.

Afgelopen week werkte ik in de ochtend in de bar, en in de middag in het restaurant. Laura, een meisje die werkt voor Canvas, had de hele dag vrij. Samen hadden we besloten om met de bus in de middag naar Biarritz te gaan. Super gezellig, winkeltjes gekeken. Het ongeluk kwam hier voor het eerst om de hoek zetten. Aan het eind van onze trip wou ik wat geld opnemen, ik had namelijk nog maar 5 euro en wat munten op zak. Na twee pinautomaten geprobeerd te hebben gaf ik het op. Mijn pas werd niet geaccepteerd.

Balend in de bus terug naar de camping belde ik het thuisfront. Waarna zij weer naar mijn bank hadden gebeld. Niets aan de hand. Maar toen ik een andere dag in Spanje probeerde te pinnen weigerde hij mijn pas ook. Niet blij. Gelukkig kreeg ik al wat salaris van te voren, zodat ik toch nog wel kon overleven. 5 euro is niets.

Sinds een paar dagen heb ik ook al last van een blaasontsteking. Na een nacht wakker gelegen te hebben en veel gedronken te hebben dacht ik dat het over was. Geen zorgen meer, dacht ik. Tot ik gister gewoon niet meer recht op kon staan. Het deed zoveel pijn. Samen met James en Thibaut was ik in Spanje, ik kon niets meer. Huilen van de pijn. Gelijk belde Thibaut z'n dokter. Afspraak gemaakt voor de avond. Maar eens kijken wat eraan de hand was.

Ik had eigenlijk al veel eerder moeten gaan, maar ik was bang. In een ander land naar de dokter, spreken in een andere taal. Moeilijk. Maar het is me gelukt. Alleen zat ik met de vrouwelijke dokter om de tafel. Ze heeft me goed geholpen, ik begreep alles wat ze zei. Ik kon in het engels tegen haar praten, zij sprak in het frans terug. 10 minuten in haar spreek kamer, en 23 euro lichter kwam ik met een recept uit de praktijk. Op naar de ‘Pharmacie'. De dokter zei dat ik misschien niets hoefde te betalen voor de medicijnen. Niets was minder waar. Met 4 doosjes medicijnen en 37 euro lichter kwam ik uit de apotheek. Op naar beterschap.

Door al deze medicijnen die ik nu slik trekt mijn maag het heel slecht. Ik zal de details besparen, maar laten we het er op houden dat ik me nogsteeds niet helemaal lekker voel. Gelukkig heb ik hier genoeg mensen om me heen die goed voor me zorgen. Heerlijk gevoel is dat.

Daarbij, de koelkast die ik hier gebruik heeft zijn laatste leven uitgeblazen. De kaas die er in zat overheerst nu door het hele huis. Al mijn vlees, mijn aardappeltjes, alles maar dan ook alles kan ik weggooien. Lang leven het witte huis. Gelukkig vanochtend is er een nieuwe koelkast geplaatst.

Naast al het ongeluk gebeuren er natuurlijk ook nog leuke dingen. Gister heb ik voor het eerst helemaal alleen de bar in het restaurant bemand. Ik was behoorlijk trots. De dag ervoor zijn we met een hele groep van de camping naar St. Jean-de-Luz gegaan, gebarbecued bij Audrey. Veel bij het strand geweest. En gister ook nog eens een super leuke avond gewerkt in de bar.

Ik moet zeggen, al deze mensen die ik hier heb leren kennen hebben stuk voor stuk een plekje in mijn hart gekregen. Maar gisteravond had ik toch even een down momentje. Nu ik me niet zo lekker voel wil ik gewoon thuis zijn. Een warme kruik van mijn mama en een kopje bouillon van mijn vader. Gewoon omdat het kan. Maar helaas. Ik zit nog 2 maanden in Frankrijk.

Ik ga er van genieten, nu het nog kan. Vandaag mag ik de auto lenen van Thibaut, hij vond dat ik maar eens wat tijd voor mezelf moest hebben, weg van de camping. Hier ga ik dan ook gebruik van maken. Het is me toch een schat van een vent.

Een hele dikke kus voor al mijn vriendjes, vriendinnetjes, familie en kennissen. Ik mis jullie!

Dag vertrouwde vrienden, hallo nieuwe vrienden.

Een lange week, erg lange week. Wat deze week nog moeilijker maakte waren de onmenselijke temperaturen van boven de 40 graden. Echt niet grappig om daar in te werken.

In deze week ging een van de Keycampers weg. Paul, mijn grote broer. Elke keer als er wat was met mij, kon ik naar hem toe om met hem te praten. Erg fijn. We zouden de avond voor zijn vertrek met een groep uit eten in het restaurant en daarna naar de bar. We wilden niet met lege handen aankomen. Op mijn vrije ben ik druk geweest met het organiseren van een cadeau.

In de receptie vroeg ik om een ‘Ruisseau' t-shirt. Iedereen mocht hier op schrijven, een leuk verhaaltje of een herinnering. Uiteindelijk is hij super gaaf geworden. Iedereen had er op geschreven. Hij was er super blij mee. De avond was ook echt super geweldig. Iedereen was zo vrolijk, en stortte aan het eind van de avond in. Bij de speech van Paul.

De ochtend was moeilijk. Stella was de avond ervoor zo dronken dat ze alles kwijt was geraakt. Haar telefoon lag bij Steef, haar zippo lag ergens tussen de bar en Steef, haar sigaretten had weer iemand anders. In de morgen moest ik haar wekken. Ik heb me kapot gelachen, ze was gewoon inslaap gevallen op d'r bed, met haar kleren aan. Je moet je dus nagaan hoe moeilijk het voor haar was om te werken in de receptie.

Vrijdag, in mijn middag pauze, hebben we paul uitgezwaaid. Per auto ging hij weg. Laura was natuurlijk weer aan het huilen, hoe kan het ook anders. Dag grote broer, succes in de grote mensen wereld. Gelijk daarna ben ik in mijn bed gedoken, opzoek naar meer slaap!

Diezelfde avond heb ik kennis gemaakt met ‘de nieuwe Paul'. Oké, ze is aardig, maar nadat we een paar drankjes hadden gedaan tot 22.00 uur dacht ze dat al een zware avond was. Arm meisje, dan heb je de zaterdag avonden nog niet meegemaakt hier...

25 juni was het tijd voor Courier Christmas. Een heerlijke maaltijd gegeten en we hadden lootjes getrokken, je moest dus ook een cadeautje kopen. Ik had Rob, gelijk had ik al een idee. Iedereen is namelijk aan het hamsteren op andermans kleding. Ik heb Vacansoleil kleding en Les Castels kleding. En ik vond nog in de kamer naast die van mij Canvas kleding. Ik ben dus een ware verzamelaar geworden. Met kerstmis heb ik dus mijn pet met overgebleven drop en een mok gegeven aan Rob.

Afgelopen weekend was het ook onmenselijk warm. De temperaturen stegen boven de 40 graden. Op zondag heb ik dus mijn dag doorgebracht in de zee. Heerlijk. De golven waren perfect, en daarna lekker in de schaduw opdrogen, wat niet lang duurt.

Deze week ben ik begonnen in de bar. Eigenlijk is het net als bardienst draaien op de tennisvereniging, alleen alles staat op een andere plek, en gaat nu in het frans of in het engels. Vanavond start ik in het restaurant, ben benieuwd hoe dat wordt. Ik heb geen flauw idee wat ik er van moet verwachten. Ik werk onder Xavier, mijn huisgenootje. Ik ben benieuwd, ik heb het naast werk altijd heel gezellig met hem. We kletsen heel veel, maar weet niet hoe hij is op werk gebied. We zullen het wel zien.

Vanaf vandaag wordt het ook drukker in het Witte Huis. Stella moest onverwachts een andere slaapplek vinden. Maar er zijn geen kamers meer over in het huis, alle kamers zijn vergeven, ze slaapt nu bij Steef in de tent. Steef vertikt het namelijk om in zijn tent te slapen. Hij slaapt in zijn VW-busje. Stella woont nu dus in de tent, Chaffika is voor de 3e keer verhuisd.

Het hoogseizoen komt eraan, en dat merk je aan alles. Overal wordt de laatste hand aan gelegd. De camping is er klaar voor. Ik ben er klaar voor! Let's bring in the summer!

Een maand van huis

Wie had dat verwacht, het meisje dat vroeger nog niet eens om de hoek kon slapen omdat ze zoveel last van heimwee had. Dat meisje, dat zit nu gewoon in Frankrijk. 1300 km weg van haar ouders en vrienden. Maar het voelt hier al echt als thuis. Het is hier geweldig!

Deze week is het festival seizoen geopend. We zijn met een hele groep mensen van de camping naar Biarritz gegaan, daar maar eens de boel onveilig maken. Les Casetas! Allemaal tentjes, elk tentje is van een andere bar. Overal muziek, overal drankjes, overal surfers, overal leuke mensen. Je moet dus nagaan hoe gezellig wij het hebben gehad.

Deze week was echt een rustige week op de receptie. Ik heb zelfs moeten helpen bij het schoonmaken van Mobil-Homes. Dan pas zie je hoe gemakkelijk dat eigenlijk is. Ze halen er gewoon een doekje door heen. Ik moest vooral lachen met wat ze de mobil's schoon maken. De poetsdoek is een achtergelaten jurkje van een meisje van vorig jaar. Schoonmaak middel is Glassex en afwasmiddel. En soms, als je geluk hebt een fles met perzik frisse lucht.

Om het hele schoonmaken is nog een relletje geweest. Alle stagaires zijn studenten van toerisme scholen, net als ik ben. En een van de meisjes beweert dat schoonmaken van accommodaties daar niet bij hoort. Ze beweerd dat er expliciet in haar contract staat dat ze niet mag schoonmaken. Mijn stagebegeleidster was woedend op haar. Ook al omdat ze haar werk niet echt al te serieus neemt. Wanneer ze aan het kopiëren is gaat ze er zelfs bij zitten. Hoezo lui. Laat alles staan waar ze het achter heeft gelaten. Heel vervelend.

Er zijn ook weer veel tranen geweest. Ik wist niet hoe ik moest omgaan met een situatie waar ik in terecht was gekomen. Ik kreeg alle shit van Vacansoleil gasten hier over me heen, dit omdat ik Frans spreek en Steef niet. Daarbij zat ik nog in een moeilijke jongens kwestie. Gelukkig wist ik dat ik Vacansoleil altijd kon mailen. Dit heb ik gedaan, de dag erna kreeg ik een telefoontje en heb ik lang met mijn stagebegeleider gepraat. Dat was goed, even je hele verhaal in het Nederlands kwijt kunnen.

Het is raar te beseffen wat je allemaal wel niet mist vanuit Nederland. Gewoon lekker eten van thuis, zonder moeite eten op tafel. Een boterham met kaas, de hagelslag. En wat ik vooral mis, dat je iedereen gewoon kan verstaan. Frans is een lastige taal, maar steeds meer begin ik er van te begrijpen, helaas voor de fransen. Engels is hier eigenlijk de campingtaal. Wanneer we weer een gezellige avond in de bar hebben gehad praat iedereen Engels in hun slaap, en droomt iedereen in het Engels.

Vanuit Nederland heb ik een boekje meegenomen. Hier wou ik eigenlijk veel in schrijven over van alles wat hier gebeurd. Het is een goed teken dat ik nog niet eens mijn beginpagina af heb gemaakt. Ik heb er gewoon geen tijd voor. Nu heb ik het maar gebombardeerd tot een soort vrienden boekje. Aan het eind van het seizoen wil ik dat iedereen die wat voor mij heeft betekend hier wat in heeft geschreven. Paul is de eerste, hij vertrekt vrijdag. Heeft een vaste baan aangeboden gekregen. Hij moet zeker gaan, kans van zijn leven. Maar ik ga hem wel missen. Mijn grote broer.

Vandaag is het voor mij weekend. Zondag en Maandag vrij, echt een luxe! Ik ga vandaag denk ik maar lekker genieten van de zon! Lekker in de zon liggen, daarna moet ik meedoen met rugby. Dat wordt me nog eens wat! Morgen ga ik lunchen in Biarritz en maar eens geld over de bank gooien. Wil nieuwe kleren, gewoon omdat het kan!

Eindelijk, mooi weer!

Het mocht even duren, maar ook hier is het nu zo goed als zomer. Heerlijk! Hier heb ik goed gebruik van kunnen maken op mijn vrije dag! Genoten heb ik.

Veel te laat werd ik wakker door de mensen die in mijn keuken tussen de middag eten. Snel naar de wc, daar kwam ik James tegen. Ook hij had een vrije dag. Samen hebben we besloten dat we er maar samen op uit zouden gaan. Met de bus naar Anglet en Byonne.

Hier werkt het openbaarvervoer echt super goed. Geen kwaad woord daar over. Ik loof deze mensen zelfs. In Apeldoorn betaal je voor een 1 uur kaartje € 1,-. Hier betaal je voor 24 uur maar liefst € 2,-. Een giller dus. Na ruim een uur in de bus te hebben gezeten, gekletst over van alles en nog wat hebben we heerlijk geshopt. Nou ja, eigenlijk meer een beetje rond gekeken wat er allemaal te doen was.

Van alles hebben we gezien, en we zijn gestopt bij een Irish Pub. Hier verkochten ze een Sieder waar James helemaal gek op was. Samen hebben we aan een tafeltje aan de weg dit opgedronken. Tegelijk heb ik hem wat moed ingepraat. Hij heeft niet echt een hoog zelfbeeld van zichzelf. Hij wordt een beetje uit de groep gegooid.

Na nieuwe sandalen gekocht te hebben en nieuwe slippers voor James zijn we maar weer terug gegaan. Weer een lange reis terug. Maar gelukkig valt er nog wat te zien. Die huizen hier zijn zo anders, en zo mooi. Genieten geblazen.

De volgende dag tijdens mijn werk kwam Angelique, hoofd van de bars en het restaurant langs. Zij vroeg of ik kon helpen komende zaterdag bij het feest wat georganiseerd werd. Ik moest dan mensen enthousiasmeren om te dansen. Geen probleem, ik wou wel. Enig nadeel. Ik maakte dan wel een hele lange dag. Die zorgen waren voor later.

Na een depri avond gehad te hebben in de bar bij Audrey, hadden we besloten dat we samen het er maar eens van zouden nemen. Lekker uit eten in Biarritz. Zo gezegd zo gedaan. De volgende dag zaten wij in een chinees restaurant met uitzicht op de zee. Heerlijk, hoe je van die kleine dingen kunt genieten.

Samen met Audrey hebben we het over van alles gehad, vooral over het feit dat ze net haar relatie had beëindigd. Met een jongen van de camping. Dat betekent dus, moeilijk. Je ziet elkaar hier dagelijks. Soms tot vervelends toe. Na een heerlijk diner hebben we over de boulevard gelopen, hebben een super lekker ijsje gegeten, en zijn daarna weer huiswaarts gekeerd. We moesten het ook niet al te laat maken, zaterdag kwam eraan!

Er gingen veel mensen weg, en er kwamen weer 100 mobils aan. Dat betekent dus goed organiseren. Al die Mobil Homes moeten natuurlijk wel schoon zijn. Mensen kwamen in de morgen aan, die hadden pech, nog geen schone Mobil. Die moet je vertellen dat ze later maar terug moeten komen. Niet fijn om dat te vertellen.

Ik was om 19.00 uur klaar bij de receptie. Als een gek moest ik naar de andere kant van de camping. Daar moest ik helpen bij het klaarmaken van alle spullen voor de disco avond. Deze werd georganiseerd voor een groep van 80 mensen die op vakantie hier zijn. Veel om uit de kast te trekken hadden ze niet. Want er was geen budget. Hiep-hoi.

Uiteindelijk werd het een geweldige avond. Heerlijk om de hele camping bij elkaar te zien. Iedereen was er gewoon. Behalve die groep van 80 mensen waar we het voor georganiseerd hadden. Maar dat mocht de pret niet drukken. Zie voor de foto's mijn Facebook!

Ik was aan het dansen met alle kleine kinderen. Iedereen vond het me prachtig. Net als mijn oranje/roze jurkje. Ik werd er door veel mensen op aan gesproken. Soms mag dat, en dan voel je je een stuk beter. Wat een jurkje al wel niet met je avond kan doen!