Het is al weer veel te lang dat ik niets van me heb laten horen. Daar ga ik verandering in brengen. Ik wil jullie alles vertellen over mijn leven hier. Er gebeurd hier zoveel dat ik niet eens tijd heb om te schrijven. Het leven van Mar I Sol is te heftig en gaat als een sneltrein aan me voorbij. Gelukkig heb ik vrienden, hele lieve vrienden die me altijd met mijn beide benen aan de grond zetten.

Op het moment dat twee van mijn collega's aan het inpakken waren ging mijn telefoon... Een nummer wat ik niet kende. Gewoon maar opnemen. Nicole, mijn klasgenootje. Of ze langs kon komen. Natuurlijk. Graag zelfs. Ik vind het geen probleem, alleen maar leuk. Best een raar besef dat er iemand voor mij zou langs komen.

Afscheid nemen is niet echt mijn sterkte punt. Natuurlijk werden er weer veel tranen gelaten. Weer twee vrienden weg, weer twee grappenmakers weg. Best raar om dat te beseffen, maar het werk ging gewoon door. Dus weinig tijd om daar bij na te denken. Wat wel raar was dat ik op maandag opeens een andere collega had om mee samen te werken.

De week erna ging er weer een collega weg, een frans meisje die ook in receptie werkte. Nog harder werken, ik zat veel alleen in receptie. Maar dat gaf mij ook wel weer voldoening. Dat betekende dat ik het gewoon wel kon, en dat ze me ook vertrouwde. Hoe fijn is dat om te weten.

Afgelopen week was Nicole er ook. Ik heb haar donderdag opgehaald van het vliegveld in Perpignan. Gelijk moest ze natuurlijk mee in het ritme wat wij leven. Emmers met ‘Vodka en Kas'. Op de een of andere manier drinken we dat nu weg als ranja. Het doet ons niets meer, lijkt het wel. Vrijdag zouden we gaan stappen. Marina, de grote discotheek met zwembad en vele zalen. Ik ging niet mee, mijn werkdag begon wanneer die disco weer sloot. Leek me niet verstandig.

Zaterdag, dat was echt een dag om niet snel te vergeten. De Franse meisjes in receptie werken dan nooit zoals wij Nederlanders dat gewend zijn. Tessy en ik ergens ons dan groen en geel aan hen. Halverwege de werkdag kwam opeens Alice in receptie. 'Vanavond gaan we kaassoufflés, kroketten en frikadellen eten!' Ik sprong een gat in de lucht! Die zelfde avond zaten we nog in de auto op weg naar Argeles-sur-mer om daar te gaan eten, het zou in de haven zijn.

Ergens op de stoep had ik de auto van Sharon neer gezet, wij slenteren door de haven, op zoek naar een snackbar met de naam ‘Friet van Piet', zo dachten wij. Na veel rondjes gelopen te hebben kwamen we het maar niet tegen. Opeens kwam ik een grote groep met mensen tegen. Ik weet niet hoe, maar het trok mijn aandacht. Toen schreeuwde ik, 'OMG'. Ik zag een bekende. Een klein gastje, te bruin voor zijn bruine haren. Het was Jan Smit! Alles viel opeens op zijn plek.

We hadden op het internet gelezen dat ze in Zuid-Frankrijk waren voor de opnames voor hun programma, ‘De Zomer Voorbij'. Daar liepen ze dan, in Argeles. Het ergste was nog, de reactie van Jan Smit zelf... 'OMG!!!!!'. Ik schaamde me diep. Toen we eindelijk de friet tent hadden gevonden heb ik denk ik nog wel 100 keer gezegd dat ik echt een domme oen ben. We hadden het wat over het programma, en over hun eindconcert wat ze altijd doen. Wanneer dat zou zijn.

Dinsdag! Toen stonden we weer in Argeles, met onze neus vooraan. Super gaaf om alle Nederlandse sterren te zien. En vooral lekker oerhollandse hits. Wat heb ik dat ontiegelijk gemist. Jan smit, de 3J's, Kees Tol, Coen Swijnenberg, Racoon en Rene Froger. Ik heb gelachen, en ook een traan gelaten. Het nummer ‘De Zomer Voorbij' had opeens een dubbele betekenis. De zomer was echt voorbij. De mensen die ik heb leren kennen gingen weg, hoevaak zou ik ze nog zien. Pijnlijk.

Zaterdag begon het afscheidsweekend. Op het werk zat ik al de hele tijd naar de klok te kijken. Mathieu zou weg gaan rond half 1. Als ik nog aan het werk was. Gelukkig heeft hij gewacht op mijn pauze. Met een paar grappen en grollen begon het. Maar het eindigde in een tranen dal. De jongen die ik eerst wel kon schieten bleek later eigenlijk best wel chill te zijn. En ook gewoon gevoelens te hebben. Dikke tranen rolden over mijn wangen.

De volgende die gingen. Tessy en Alice. Gisteravond. Rond half 12 heb ik Tessy wakker gemaakt. Al haar laatste spullen hebben we in de auto gedaan, klaar om weg te rijden. Alice was Alice niet meer. In tranen reden ze weg. Ik zat er echt door heen. Ik kon niet meer. Nog 3 weken, die gedachte deed pijn. Echt pijn. En nog meer met het vooruitzicht van het vertrek van Kim en Sharon. Die vanochtend weg gingen.

Stonden we dan. Nick en ik. Samen met de neef van Sharon en zijn familie. In tijden heeft het niet zo stil aangevoeld. Ik vind het gek om straks terug te komen in mijn mobil. Niemand die er is. Helemaal alleen. Zit ik alleen met al mijn eten, en met mijn boekje met goede verhalen over deze stage.

Ik ga er nog het beste van maken. Ik zie iedereen weer in het weekend van de 22e. Ik kan niet wachten!