Het leven gaat hier snel. Soms eigenlijk iets te snel. Je realiseert je vaak niet welke dag het is, hoe je leeft, en wat je allemaal met je tijd doet. Soms moet je er even bij stil staan dat er ook een leven thuis is, maar daarbij moet je dat ook niet al te veel doen. Genieten, dat moet ook gebeuren.

Vandaag, een van mijn vriendinnetjes, Sophie. Ze kwam naar me toe: 'Laura, ik heb je nodig. Een gunst. Kun je me boardingpas uitprinten...' Ik dacht, ‘zo, dat is wel erg vroeg.' Normaal gaan de keycampers pas terug half oktober. Ze vervolgde haar zin met: 'Ik vlieg morgen naar huis'.

Daar stopte mijn wereld even. 'Wie, wat, hoe. Maar vooral: waarom?'. Haar opa was plotseling komen te overleiden. Ze had die zelfde ochtend nog een telefoontje van haar moeder gehad, dat het over was. Ik had het zwaar met haar te doen. Vooral omdat ze de laatste weken al niet erg lekker in d'r vel zat. Vannacht een drankje gedaan in de bar. Met een dikke knuffel, een traan en een lach namen we afscheid.

Gek om te bedenken dat veel van mijn Engelse vrienden opeens vertrokken zijn. Er zijn dan wel nieuwe Engelse mensen bijgekomen, maar die leer ik niet zo goed kennen als dat ik dat deed bij mensen die in het begin van het seizoen er waren. De groep wordt steeds kleiner heb ik het idee.

Naarmate de weken verstekken begin ik ook meer en meer thuis te missen. Als ik foto's zie van mijn vrienden die leuke dingen doen zonder mij, voel ik een lichte jaloezie opkomen. 'Ik wou daar ook bij zijn'. Daarnaast het gemis van je eigen bed, je familie, een Nederlandse maaltijd. De stroopwafels die deze week zijn binnen gekomen maken al weer een boel goed.

Naast alle treurige dingen doe ik ook nog leuke dingen. Afgelopen week hadden we een BBQ bij Thibaut thuis. Hij had veel mensen uitgenodigd. Er waren ook veel mensen, erg leuk om te zien dat iedereen zo goed met elkaar kan. En dat ook Thibauts vrienden nu langzaamaan mijn vrienden worden. Ze proberen zelfs Engels te spreken, ik probeer het in het Frans.

Samen met James ben ik er afgelopen vrijdag ook op uit geweest. Even lekker de toerist uitgehangen. Aan het begin van het seizoen had ik van Nathalie een soort van paspoort gekregen. Hiermee kon ik naar verschillende activiteiten, waaronder het treintje naar ‘La Rhune'. Dit is een bergtop van de Pyreneeën. Super mooi uitzicht heb ik me laten vertellen.

In de auto van Thibaut op naar La Rhune. Voor het eerst op de Franse snelweg, door alle bergpaadjes rijden. We hebben het overleefd. Het was wat mistig zagen we al onderweg. Na een half uurtje wachten konden we dan eindelijk met het treintje. Een oud houten treintje bracht ons naar de bergtop. Een tripje van iets minder als een half uurtje. Super mooi uitzicht, echt. Tot de laatste 2 minuten. De wolken daalden, en we zaten precies in de wolken. Alleen maar wit om ons heen.

Toen we helemaal op de top waren hebben we maar wat van onze eigen meegebrachte lunch gegeten, en zijn we terug naar beneden gegaan. Eenmaal beneden aangekomen hadden we besloten om verder te rijden. Daar was een grot die ik ook gratis kon bezoeken. Erg indrukwekkend en mooi, heel anders dan wat ik ooit gezien heb. Over te terugreis naar de camping wil ik het liever niet meer hebben, door alle toeristen koste ons het zeker 1 uur om terug te komen. Merde.

Strandweer is het hier zeker, super veel mooie dagen gehad de afgelopen tijd. 's Avonds gebruik maken van de auto van Thibaut om een salade te eten op het strand, met mijn voeten in de branding lopen. Gewoon even helemaal alleen zijn, denken aan wat ik mis. Mijn bruine kleur is nu ook weer deels bijgewerkt, die was na de regen van afgelopen weken aardig verdwenen.

Je merkt aan iedereen dat het einde eraan zit te komen. Iedereen is moe, en voelt zich gesloopt. Mijn huisgenootjes laten het er ook een beetje bij zitten. Na de hele reorganisatie van Francoise mag er niet meer gerookt worden in mijn woonkamer en is bezoek ten strengste verboden (Thibaut accepteert ze overigens wel).

Je kunt wel raden wat er dus gebeurd. De asbak belande in de prullenbak, maar dat weerhoudt men er niet van om gewoon een glas te gebruiken als asbak. Daarbij slaapt hier een vriend van een van mijn huisgenootjes nu al bijna een week. En elke avond zijn hier feestje, met soms mensen die ook op de camping werken maar hier niet wonen.

Ik trek me er niets meer van aan. Ik hou mijn eigen kamer schoon, heb lak aan het schoonmaakrooster, en zeg niets meer tegen mijn baas, Nathalie. Alleen laatst, toen David (mijn huisgenootje die net als ik alles netjes achter laat) begon te vertellen over alles wat er gaande was. Je zag nog net geen stoom uit de oren van Francoise komen. Wat een hell...

Nog een paar weken, en dan ben ik weer terug op Nederlandse bodem. Tot die tijd ga ik genieten. Ik ga deze omgeving heel erg missen. Ik kom terug, dat is zeker!