Je zou denken dat je na een paar keer Frankrijk er wel aan gewend raakt. De gewoontes die de Fransen er op na houden. Maar helaas, elke keer sta ik weer voor een grote verrassing. Dat maakt het stagelopen dan wel weer leuk...

Het leven gaat hier zo snel, dat ik niet eens meer weet hoelang ik eigenlijk nog stage moet lopen. Ik heb het hier geweldig. Heb een super leuke tijd met de meiden en met Nick, die zo onderhand alles begrijpt van de vrouw. Natuurlijk heb ik ook mijn down momenten.

Gister was er zo eentje. Op zondag ben ik meestal helemaal op, zaterdag al vroeg op on te werken, en dan zondag nog een keer. Ik ben dan klaar om 18:00 uur, en moet weer werken om 18:30. Dan sta ik een uur op het podium te vertalen tijdens de welkomsborrel. Daarna als een kip zonder kop eten en weer terug om de avond show op te voeren. Dat was gister in ieder geval de bedoeling.

Het waaide de heletijd al wel een beetje, maar er was nog niets aan de hand, en de lucht zag er ook niet zo dreigend uit zoals je dat in Nederland hebt. Ze wouden de show aflassen. Uiteindelijk na veel geschreeuw en gedoe gingen we toch 3 dansjes doen. 2 camping dansjes en ons eigen dansje ‘Balada Boa'. Ik vind alles best, ik doe wel mee. Toen we eindelijk klaar stonden om het dansje te doen had hij de muziek niet.

Je kunt wel nagaan hoe leuk dat dan is, 14 mensen backstage die alleen maar lopen te schreeuwen naar elkaar. Ik houd me daar liever buiten. Mijn telefoon was de oplossing. Toen we van het podium kwamen had de animator opeens verzonnen dat we nog meer sketches zouden doen. Hier was niet iedereen blij mee... De sfeer was helemaal weg.

Natuurlijk gebeuren er ook nog leuke dingen. Vorige week vrijdag mocht ik, samen met Tessy en Dieuwke, mee naar een rugby wedstrijd. Wat een plezier hebben wij gehad. Als een stelletje kleine kinderen zaten we te kijken, en te kletsen. We hebben zelf een lekker drankje gehad van de baas en bazin. Als 4 vriendinnetjes liepen we daar over het terrein van het rugby veld. De bazin alleen maar foto's maken, en Tessy maar roepen: 'We came all the way from Holland, can we take a picture please?'. Heldin!!

Daarbij hebben we ook het personeelsuitje gehad. Donderdag zouden we met heel het team uit eten gaan. Er was gereserveerd om kwart over 10. Prima voor iedereen, zo kon iedereen mee. Natuurlijk werd het veel later. Maar dat maakte het niet minder leuk, een drankje van de baas volgde. Het eten was heerlijk, en super gezellig. En de bazin maar aan me vragen of het lekker was, en of het gezellig was.

Na het eten mochten we nog uit, ja ja, mochten. Ook hier werd weer alles voor ons betaald. Hier in dit deel van Frankrijk is het heel gebruikelijk dat je met een groep gewoon een fles wodka koopt en dat je daar cola of andere frisdrank bij krijgt. In mijn leven heb ik nog nooit zo'n grote fles wodka gezien. Mijn god. Heerlijk gezellig gehad, en super erg gelachen met collega's die je normaal gesproken niet zo snel zou spreken.

Verder vind ik het super leuk in receptie. We zijn een goed team, en ik heb het met eigenlijk bijna iedereen wel gezellig. Samen met de bazin onder werktijd shoppen, mensen helpen, inchecks doen in alle verschillende talen. Helemaal mijn ding. De bazin had me zelfs gevraagd of ik volgend jaar terug wou komen. Oef, wat een aanbod!

Om met wat leuke quotes af te sluiten. Hierbij.
Laura: 'Vandaag is het zwarte zaterdag, super druk op de weg dan joh.' Alice: 'Oooh, dat het is. Ik dacht dat iedereen zwarte kleding moest dragen'.
Tessy: 'Whow, wat is dat een grote zadelhoes!!' Laura: 'uuhm, Tess... Dat is een haarhanddoek!'

Goed, ik ga maar eens mijn was doen, helaas gaat dat niet automatisch!

Een zonnige groet vanuit Frankrijk!

Ooh, ik wil er nog altijd op attenderen dat kaartjes leuk zijn als versiering voor mijn muur. Mijn adres:
Camping Mar I Sol
Att. Laura Westerhof
Boulevard de la Plage
66440 Torreilles
Frankrijk.