We zijn al weer een hele tijd onderweg. Het is hier al gewoon normaal. Elke morgen om 8 uur word ik wakker, ontbijten en om 9 uur gaan we werken. Elke dag is het verschillend wat we doen. Ik heb al veel gedaan: palmbomen, onkruid, schilderen, nog meer palmbomen, heggenafval harken en takken trekken.

Afgelopen vrijdag zijn we begonnen aan de heggetjes in de zogenoemde ‘zen -area'. Die moesten nodig gesnoeid worden. Dus Nick met de heggenschaar er door heen en Alice en ik moesten al het afval opharken en aan de kant van de weg leggen.

Maandag moesten we hier mee door gaan. We hadden nog een stuk of 6 percelen om te doen. Op een gegeven moment worden we gestoord door allemaal kleine fruitvliegjes die achter ons aankomen, en op onze huid gaan zitten. In eerste instantie leek het heel onschuldig. Want ze zaten daar gewoon. Maar we konden ze ook niet wegblazen, wat je met normale vliegjes wel kan. Het leek wel of ze met hun hoofd ons beten.

Die zelfde avond heb ik nog met Milan in de sportschool gestaan. Heerlijk gezweet en gesport. Echt het gevoel dat mijn conditie daar beter door wordt. Wat fijn. Ik liet haar zien wat die vliegjes hadden gedaan. Ik had allemaal kleine rode bultjes. Heel onschuldig. Die avond heb ik ook nog bij de bar gezeten. Mijn ouders gebeld, en even op internet gezeten. Tot ik kapot ging van de jeuk. Het was niet meer te houden...

Ik ging terug naar de mobile home, om daar eens te kijken wat er aan de hand was. Allemaal bultjes die opgezet waren. Even later kwam Alice ook naar onze mobile toe, ook zij zat helemaal onder de bultjes en hield het niet meer van de jeuk. Al krabbend stonden we hier in de woonkamer.

Die nacht heb ik zo beroerd geslapen, echt niet normaal. Om 2 uur in de morgen werd ik wakker, gewoon van de jeuk. Ik lag met mijn ene been mijn andere been te krabben tegelijkertijd mijn ene arm met de andere. Op dat moment kreeg ik ook een berichtje van Alice: 'Wat een rotnacht dit'.

Toen we 's ochtend wakker werden, was de schade pas goed zichtbaar. Allemaal dikke bultjes op mijn armen en benen. Het was echt niet om aan te zien. Ook bleek dat Alice ze had op haar armen zitten en een klein beetje op haar benen. En Nick had ze alleen een klein beetje op zijn benen. Wat een afschuw.

Door naar receptie en daar doorgegeven wat er aan de hand was. Veel hoefden we niet te zeggen... Gelijk toen ze het zagen werd met spoed de dokter gebeld. Wat ik uit het gesprek kon halen was dat we nog voor de openingstijd van de praktijk geholpen konden worden. Om kwart voor 10. Netjes zaten wij om kwart voor 10 bij de dokter... Maar in Frankrijk is wachten een hobby van velen, denk ik.

Om iets voor half 11 waren we dan eindelijk aan de beurt. Na 10 minuten daar binnen te zijn geweest had ze voor ons allemaal een recept uitgeschreven tegen de allergie en tegen de zwelling. Deze moesten we nog ophalen bij de Apotheek wat ook weer een hele tijd duurde. Eenmaal terug moesten we weer terug, om nog citronella spul te halen van onze stagebegeleidster op de camping. Alles best, wij weer terug. En iets voor 12'en kwamen wij weer de receptie binnen. 'Bon Apetit' kregen we toen te horen. Werkmorgen zat er weer op.

Nu gaat het weer een stuk beter met mijn bultjes, gelukkig. De zwelling is echt al een heel stuk afgenomen, en het jeukt amper. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd er niet aan te komen. Maar in mijn slaap heb ik er toch nog een hoop open gekrabd. Erg fijn. Helaas, littekens komen er dus sowieso.

Verder ben ik als het goed is bijna klaar met het terrein werk. Goddelijk. Morgen moet ik maar regelen dat ik misschien komende week, door de week naar mijn vriend kan. Want ik heb best heimwee naar mijn vriendje. Of misschien naar vorig jaar.

Toch is het raar om opeens stagegenootjes te hebben. Vorig jaar moest ik moeite doen om contact te leggen met andere mensen. Hier gaat het zo vanzelf, omdat we op het pleintje met behoorlijk wat Nederlanders wonen.

Verder heb ik super weer. Elke dag lekker werken buiten in de zon, ik ben al behoorlijk bruin. In mijn vrije uurtjes gewoon lekker op het strand liggen. En super veel naar het zwembad. Alice en ik werken elke dag samen, en na het werk gaan we eigenlijk gelijk door naar het zwembad. Heerlijk afkoelen.

Over Alice gesproken, zij mag van mij echt een paar alinea's in mijn blog krijgen. Wat een heerlijk kind! Afgelopen zaterdag zijn we uit eten geweest in Aregles-Sur-Mer. Daar kwamen we wat Nederlanders tegen waar we tot in de late uurtjes wijntjes hebben gedronken. Een van die jongens legt uit dat hij in Utrecht woont... Alice: 'Is Utrecht een Provincie dan?' Je had er bij moeten zijn.

Of een van de uitspraken die ik van thuis heb meegenomen: 'Hou hem in de panty' heeft zij over genomen als: 'Douw hem in de panty'... Maar de opmerking van vandaag maakte mijn dag. 'Laura?'... 'Ja?'... 'Wat is eigenlijk het verschil tussen ‘Merci' en ‘Merci-koe-boe'?'... Typisch geval van de klok horen maar niet weten waar de klepel hangt.

Ik laat snel weer van mij horen!
Dikke kus van een poep-bruine Laura