Het einde is in zicht

Morgen, morgen rond deze tijd is het over. Zit mijn stage erop. Een geweldige ervaring waar ik veel heb geleerd. Iedereen is geweldig, lief en aardig. Ik wil hier niet weg, het leven is hier geweldig. Maar ik wil ook weer heel graag naar mijn eigen huisje, mijn eigen vrienden, familie en kennissen. Het eigen eten, het bekende.

We zijn nu vooral bezig met het afbreken van mobil homes. Dit betekent alle dekbedden en kussens uit de mobil homes halen. Matrassen op z'n kant zetten zodat er lucht in kan komen. Gas en licht uitzetten. Vervolgens brengen we al het beddengoed en kussens achter de receptie. Dit zorgt voor hilarische taferelen.

Dekbedden die zo hoog zijn opgestapeld als het plafond en kussengevechten. De zoon van de baas vindt het zelfs leuk om er in te springen. Ik moet zeggen, het geeft een boel troep, maar is reuze gezellig. Ook moeten alle oude kussens weggegooid worden. Gister was het mijn beurt om naar de vuilstort te gaan. En toen...

Net voordat ik weg ging liep Vickie langs met Claire. 'Heey laura, geef me een knuffel. Ik ga er vandoor. Ik kan niet uitleggen waarom. Ik zie je denk ik niet meer. Succes en sterkte verder'. Helemaal perplex stond ik. Wist niet meer wat ik moest doen. Met een traantje in mijn ogen zat ik in de auto.

Die zelfde middag wist ik niet wat ik zag. Een oude bekende. Paul, mijn grote broer in bittere tijden. Ik wist niet hoe snel ik van achter het bureau moest rennen. PAUL WAS TERUG! Hij heeft me allemaal uitgelegd wat er gebeurde. Hij trok het niet meer op de andere camping. Vickie sluit daar nu af, en komt daarna terug hier. Arme Vickie.

Morgen, morgen rond deze tijd zijn we aan het BBQ'en. Drinken we sangria en punch. We gaan er een groot feest van maken. Mijn ‘vrienden boekje' gaat mee onder mijn schouder. Ik ga huilen. Maar dat is goed, betekend alleen maar dat ik iedereen ga missen.

Voor veel mensen is het niet te begrijpen waarom je zoveel om mensen geeft. Het is moeilijk uit te leggen. Maar na ruim 4 maanden hier zijn is dit je familie. Mijn stagebegeleidster is mijn moeder, ze lijkt zelfs in sommige opzichten op mijn moeder. Het zijn je vrienden. Je kent ze beter dan mensen die je in je thuis situatie 4 maanden kent. Het is gek om die dan opeens te verlaten, en misschien nooit meer te zien.

Als afscheid van de receptie zijn we met onze fooi naar een klein restaurantje in Bidart geweest. We hebben gezellig gegeten, en gekletst. Moeilijk te volgen, omdat het alleen maar in het Frans was, maar ik heb me sterk gehouden, en heb het overleefd. Het was geweldig. Alleen het eindigde een beetje in een domper.

Jean-Emmanuel is net gedumpt door zijn vriendin. En drie maal raden wie we daar tegen kwam, in het kleinste stadje van de hele omgeving. Juist. Zijn vriendin. Echt niet leuk om een vriend te zien die zoveel pijn heeft bij het zien van iemand waar hij zoveel goede tijden mee heeft doorgemaakt. Eerder gaf ik hem een stroopwafel om hem optefleuren. Mijn opmerking nu was: 'Sorry, ik heb geen stroopwafel, hoop dat het snel beter met je gaat!!'. Gelukkig maakte hem dat wat blijer.

Ik denk dat dit het is, mijn laatste blog vanuit Bidart. Maandag om half 3 stap ik in de trein naar Parijs. Die avond ben ik in Parijs en begint mijn vakantie. Vrijdag de 23ste ben ik thuis, en zaterdag gaan we feesten. Zie jullie snel!

Reacties

Reacties

Lindy

Lau,
leuk stukje weer. Netzoals altijd eigenlijk. maarja dat kan ook niet anders. Leuke meid, leuke stukjes.
Ik kan niet wachten tot we zaterdag weer kunnen gaan ouwehoeren!
Hele dikke kus en tot de 24e!

ps.
GENIET ERVAN IN PARIJS!

Cheryl

Lieve lau, waarschijnlijk mijn laatste reactie op jou stukjes! Wat kijk ik er na uit om jou zaterdag weer te zien, gewoon lkkr feesten met alle meide en familie!
Have fun in Paris met thibaut, en hopelijk zien we hem ook snel in Nederland verschijnen.

xxxxx En geniet van je afscheid daar!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!