Het is dan eindelijk zover, we hebben er naar uitgeleefd. Het laagseizoen. Bang voor wat er komen gaat, blij voor wat er al geweest is. Het zit er voor veel mensen op, maar voor mij nog niet. Ik moet nog 16 daagjes en dan is het zo ver. Op naar een betere locatie.

Het klinkt nu alsof ik het helemaal niet leuk en goed heb hier. Natuurlijk, maar leven met mensen in een huis die vanaf gister vakantie hebben is niet altijd even leuk. De laatste avond van hun werk, de avond ging hier door tot in de vroege uurtjes, ik geloof 5 uur. Ik heb ze laten gaan, wat kan ik ook anders.

Niet veel, ik zit zelf nogsteeds met mijn blaasontsteking. De pillen die de eerste dokter me gegeven had, veroorzaakte diarree. Hier ben ik dus ook acuut mee gestopt. De blaasontsteking was ook weg, dacht ik. Ongeveer een week geleden, daar was hij weer. De blaasontsteking. Gelijk greep ik naar de cranberry sap en pillen. Het werkte voor eventjes. Tot gisteravond.

Met een heel stel zouden we uit eten gaan in een hotel net achter de camping, een uitgebreid menu voor maar liefst 12,50. En het was nog te eten ook. Halverwegen het eten kon ik niet meer lekker zitten. Mijn spieren in mijn rug verkrampte. James maakte de opmerking: Met wat alcohol op voel je er niets meer van. Ik was met de auto, dus 1 glaasje. Geen effect. Terug op de camping werd me een drankje aangeboden, en ik moest mee dansen, omdat het de laatste avond was.

Het dansen ging goed, de spieren werden warm. Maar zodra ik weer ging zitten kon ik niet meer bewegen. Zelfs ademen deed pijn. Stilletjes zonder iemand gedag te zeggen ben ik er maar vandoor gegaan, samen met Thibaut. Huilend liep ik daar over de camping. Niet wetend wat te doen. Het deed zoveel pijn, zoveel pijn heb ik echt nog nooit gehad.

In mijn bed heeft hij mijn rug ingesmeerd met tijgerbalsem en heb ik maar een ibuprofen genomen. Voor een tijdje ging het goed. Daarna ging het alleen maar berg afwaarts. Ik kon niet meer zitten, liggen of staan. Tja, wat moet je dan? Thibaut zei; 'het eerste wat we doen morgen is naar een dokter'. Ik was het daar deels mee eens. Ik wou heel graag dat ik medicijnen kreeg, alleen maar voor de pijn, maar het was niet mogelijk, ik werkte en het zou me een godsfortuin kosten.

En dat deed het. Na de Polyclinique en de Pharmacie was ik zo'n slordige 90 euro lichter. Dank je wel verzekeringen. Gelukkig krijg ik het geld wel terug, maar toch. Het voelt niet fijn. Echt niet fijn. De dokter die me geholpen had was ook erg geschrokken wat de vorige dokter me gegeven had. Ze zei dat ze me gelijk antibiotica had moeten geven. Ze had niet eens mijn urine gecontroleerd.

Goed, al met al lig ik nu in mijn bed. Te luisteren hoe mijn vakantie vierende huisgenootjes al boerend in de gemeenschappelijke ruimte bier zitten te drinken. Leuke bijkomstigheid, heel Bidart zit zonder elektriciteit. Dit geeft hilarische taferelen. Geen PC in receptie, geen koeling in de shop, geen internet, geen mogelijkheid om een film te kijken op mijn laptop. En in de zon liggen is ook geen optie met antibiotica.

Verder gaat alles z'n gangetje. Ik werk nu de laatste drie weken in receptie, en ik werk veel, heb maar 1 dag vrij, en 2 middagen en 1 ochtend. Dit is een duidelijke vermindering met mijn vorige rooster. Maar goed, ik leer er wel mee leven. Vandaag ben ik nog vrij, vanwege de vrijstelling van werk die de dokter me gegeven heeft. Maar ik denk dat ik gewoon wel aan het werk ga, veel anders is er hier niet te doen.

Overigens, nog een leuk verhaaltje tussendoor. Dinsdag avond, na het spelen van Palla (baskische sport, soort van tennis/squash maar dan anders, leg ik nog wel eens uit), zaten we met z'n 3en, Thibaut, Ik en Mikel z'n huisgenootje, heerlijk aan tafel te eten. Buiten hoorde we wat lawaai, dat is nogal ongebruikelijk. Het huis waar Thibaut woont, ligt heel erg afgelegen. Net buiten een klein plaatsje Bassusary genoemd, aan de rivier de Nivre. Eerst dachten we dat het een kuikentje of een klein vogeltje was die zn moeder kwijt was.

Met een grote zaklamp ging Mikel er op af. De woonkamer en alle slaapkamers zijn op de 1e verdieping, op de begaande grond is meer de garage. Aan de woonkamer grenst de serre met heuse fitnessruimte. Wanneer je de schuifdeuren opent heb je daar een klein balkonnetje. Op het balkonnetje stond Mikel te schijnen in de rondte. Niets te zien. Dan maar weer aan tafel en kletsen. Maar na 2 minuten leek het geluid harder en dichter bij te zijn.

Weer opende Mikel de schuifpui, ik schrok me dood. 'ALLOOOO', net onder het raam leek het wel. Hij liep naar de keuken, daar is een raam die uitkijkt over het straatje naast het huis. Het was een vrouw. Wat ik uit haar Frans kon verstaan was dat ze verdwaald was en dat ze naar St. Jean de Luz toe moest.

We lieten haar binnen, een grijzige vrouw van rond de 55 jaar kwam binnen strompelen met 2 knal roze tassen bedrukt met pailletten overal, ze zaten zelfs op haar broek. Te goedkoop. In een van de tassen zat een aangebroken Champagne fles, in de andere tas zaten handdoeken en strandspullen. Ze praatte te bekakt, of probeerde het. Had schoenen aan die 5 jaar geleden in de mode waren, haar haar zat door de war, alles maar dan ook alles klopte niet aan haar.

Thibaut vertelde me dat ze uit eten was geweest met haar vriend en een ander koppel, toen zij betaald had en weg wou gaan was haar auto verdwenen. Haar lieftallige vriend had de auto meegenomen. En zij moest maar lopen.

Waar het restaurant was wist ze niet meer, best apart want in de omgeving is nou niet echt een restaurant te vinden. We probeerden de vrouw te helpen. Belde een taxi voor haar, 60 euro te duur voor haar. We belden de Politie, die wou niets doen. Uiteindelijk bood Mikel maar aan om haar naar huis te brengen. Ze wou namelijk zelf terug gaan lopen. Ongeveer 23 km. Niet echt een verstandig idee, zeker niet met een klein weggetje met allemaal stuiken en een grootte rivier net ernaast.

Hoe het met de vrouw afgelopen is, ik heb geen idee. Ik was blij dat we van haar af waren. Ze begon mij te vervelen. Aan me te hangen, te vragen of ik met haar meeging. Toen Thibaut en Mikel vertelde dat ik haar toch niet altijd verstond omdat ik Nederlandse ben, begon ze DUITS tegen me te praten. Laat 1 ding duidelijk zijn, Nederlanders zijn zeker geen Duitsers!!

Goed, nog 2 weken te gaan. Ik zie er naar uit. Parijs met Thibaut, en om weer terug te gaan naar huis. Naar mijn familie, naar mijn vrienden. Tijgertje, mijn douche, mijn keuken, mijn bed! Lovely. Tot die tijd hou ik het hier nog wel vol!

Hou jullie taai!