Eindelijk was het dan zover, het feest waar iedereen het hele jaar naar toe leeft in deze regio. Ook mensen buiten de regio. Hoeveel mensen wel niet voor meerdere dagen tijdens dit feest op de camping wou staan. Veel daarvan moesten we afwijzen. Maar woensdag 27 juli was het eindelijk zo ver. FÊTES DE BAYONNE!

Waar het idee oorspronkelijk vandaan komt weet ik niet precies. Maar het iets typisch uit Basken land. Overdag zijn er verschillende typisch folkloren activiteiten te doen. Overal is wat te doen. Alle bars zijn open. Drank is overal. Dit zorgt ook ervoor dat veel mensen overdag al helemaal ondersteboven liggen... Niet zo leuk.

Op de openingsdag van de feesten voelde ik me niet zo goed. Thibaut wou heel graag de feesten allemaal doen, alle dagen. En hij had al afgesproken met vrienden om samen de eerste dag te doen. Dit betekende dus voor mij geen feest. Totdat de hele Engelse brigade me oppepte om mee te gaan. We gingen om half 9 weg, met de taxi en werden om 2 uur weer opgehaald. Dat vond ik een prima tijd, aangezien ik nog herinner van de vorige feesten, dat ze om 6 uur aankwamen.

Daar eenmaal aangekomen begon de gekte. Iedereen in het wit en rood. Heerlijk om te zien. Een en al feest. Iedereen had ook z'n eigen drankjes meegenomen, dit om geld te besparen. Door de stad lopend was er vee te doen. Veel muziek, het leek wel een beetje op koninginnedag, maar dan groter, en iedereen zag er hetzelfde uit.

Eerst zeiden ze tegen mij, je bent echt een idioot als je geen wit of rood iets aan hebt. Ik dacht: Zoveel zal dat toch niet uitmaken. Maar ik zag een paar mensen in hun gewone kleding. En ik moet toegeven. Het zag er echt heel debiel uit. Thibaut was ook in de stad, maar omdat er zoveel mensen waren op dezelfde plek was het moeilijk om mensen terug te vinden. Bellen was gewoon onmogelijk.

Uiteindelijk had hij me gevonden. Ik wist waar ik was, is ook nog moeilijk in een stad die ik overdag ongeveer 5 keer heb gezien. De Subway was ons afspreekpunt. Het duurde en duurde... Ik was naar de WC geweest en zag daar, 1 jongen helemaal alleen, in het rood en wit staan. Ik keek beter, ik was nog nooit zo blij geweest om iemand te herkennen.

Na de hele avond gefeest en gedold te hebben waren we ruim op tijd weer terug voor de taxi. De taxi chauffeur was daar heel blij mee, want hij had nog meer klanten die avond. In de taxi terug hadden we een lol. Naar alle mensen zwaaien in het wit en rood, liedjes zingen van die avond. Frans praten. Bij aankomst op de camping zei de taxi chauffeur dat hij me zou bellen, mochten er problemen zijn met gasten van de camping. Dit omdat ik zo goed frans sprak. Right.

De laatste avond was het de bedoeling om met de hele staff te gaan. De bar zou gesloten worden om 12 uur, dachten ze. Uiteindelijk was het niet zo. Samen met Jeremie, Laura, Claire en Steef gingen we in de auto van Jeremie op naar Bayonne. De rest zou later komen. Ik zou niets drinken, ik zou met de auto van Thibaut terug rijden naar Thibauts huis, om daar de nacht door te brengen.

Dit verliep natuurlijk wat anders. Ik had iets gedronken, Claire had heel veel gedronken, en was al snel klaar met het feest. Rond 1 uur gingen we terug naar de bussen. Onderweg wou ze toch weer wel feesten, en weer niet. Laura en ik werden er een beetje zat van. We liepen in vol tempo richting de bussen. Daar zou ik Thibaut en de rest tegen komen.

Eenmaal bij de bussen aangekomen stond ik daar alleen. De rest wou heel graag nu met de bus terug naar de camping. Ze waren er klaar mee. Ik voelde me een beetje onveilig, gelukkig zaten ze in de bus, en stond de bus er. Uiteindelijk had ik het voor elkaar dat er een groep politie agenten om me heen stond. Veilig. Na een paar minuten kwam de rest eraan gelopen. Veilig voelde ik me weer. Heerlijk. De avond ging snel, veel te snel. Om kwart voor 5 waren we nog steeds aan het feesten. Ik was helemaal kapot, de hele dag gefeest, de hele dag gewerkt en het was al kwart voor 5.

Uiteindelijk kreeg ik Thibaut zo ver om naar huis te gaan. Heerlijk om te kunnen zitten. Binnen 5 minuten lag ik ook in mijn bed. Heerlijk zo'n auto... De nacht was kort, veel te kort. Meneertje moest namelijk werken om 10 uur. Iets te laat kwam hij op zn werk, dit omdat hij z'n wekker op de dag erna had gezet.

Maandag is mijn vrije dag, heerlijk heb ik dus ook in de zon gelegen in het zwembad. Uitrusten van het feit dat ik maar 3 uur had geslapen. Er niet bij nagedacht dat ik weinig had gedronken, hoofdpijn tot besluit. Uit de zon, en in mijn bed dan maar. Bruut werd ik uit mijn slaap gewekt door de bazin van de camping. Ze liep te schreeuwen dat het een probleem was dat het een tyfus zooi in ons witte huis was. We moesten schoonmaken.

Ook viel ze tegen mij uit, dat mijn kapotte koelkast nog in de gemeenschappelijke ruimte stond. Maar ik kan toch niet zelf een koelkast van een trap tillen. Ik wil ook nog graag levend naar huis. Vervolgens zeiden ze dat ik het hele huis moest schoonmaken de dag erna tussen 12 en 14. Niet geheel blij ging ik terug naar de bar, hoe kunnen ze me dit maken. Ik woon amper in dat huis, ik ben er alleen maar wanneer ik zaterdag vroeg moet werken. Eten doe ik er denk ik 1 keer in de week. En ik moest alles schoonmaken. Amme nooit niet.

De dag erna begon het dus, de schoonmaak. Ik vertikte het om wat te doen, de vloer dwijlen, oké, maar ik ga niet iedereens afval wegbrengen. Echt niet. Snel was ik dus ook weer verdwenen. Die middag vertelde ze me dat ook mijn gasstel de deur uit ging. Dit was de druppel. Compleet de laatste druppel. Dit kan je me niet maken. Niet meer koken in het witte huis.

Dezelfde avond heb ik nog contact opgenomen met Vacansoleil, alles in de puntjes uitgelegd wat hier allemaal gaande was. De volgende morgen werd ik gebeld door mijn stagebegeleider. Hij vertelde me wat hij allemaal voor me kon doen. Vandaag ben ik terug gebeld. Mijn keuken komt niet meer terug, nooit meer. Voor mij alleen, omdat ik van Vacansoleil ben is er een oplossing gevonden. Ik mag mijn spullen brengen naar de keuken, dan gaan ze het daar voor mij bereiden. Mijn eigen privé kok.

Nu dus maar kijken hoe dat uitpakt. Ik denk niet dat hij er geheel blij mee is. Sommige dagen is het erg druk, en dan kom ik er dus nog eens tussen door met mijn eigen hapje. We zullen wel zien hoe het uitpakt. Het leven op een camping heeft zo z'n ups en z'n downs. Zeker nu het hoogseizoen op z'n drukste punt is. Nog 6 weken en ik ben weer thuis. Hoera.