Ik snap niet dat ik altijd die kleine hoekjes vind. Het is weer zo ver, de goden hebben me het niet gegund. Ook hier in Frankrijk weten ze me te vinden. Ik snap niet waarom.

Sinds anderhalve week werk ik, vol trots, in de bar en in het restaurant. Ik vind het geweldig, het is super. Echt niets op aan te merken. Het als thuis op de tennisclub bardienst draaien. Alleen dan in het Frans en in het Engels.

Afgelopen week werkte ik in de ochtend in de bar, en in de middag in het restaurant. Laura, een meisje die werkt voor Canvas, had de hele dag vrij. Samen hadden we besloten om met de bus in de middag naar Biarritz te gaan. Super gezellig, winkeltjes gekeken. Het ongeluk kwam hier voor het eerst om de hoek zetten. Aan het eind van onze trip wou ik wat geld opnemen, ik had namelijk nog maar 5 euro en wat munten op zak. Na twee pinautomaten geprobeerd te hebben gaf ik het op. Mijn pas werd niet geaccepteerd.

Balend in de bus terug naar de camping belde ik het thuisfront. Waarna zij weer naar mijn bank hadden gebeld. Niets aan de hand. Maar toen ik een andere dag in Spanje probeerde te pinnen weigerde hij mijn pas ook. Niet blij. Gelukkig kreeg ik al wat salaris van te voren, zodat ik toch nog wel kon overleven. 5 euro is niets.

Sinds een paar dagen heb ik ook al last van een blaasontsteking. Na een nacht wakker gelegen te hebben en veel gedronken te hebben dacht ik dat het over was. Geen zorgen meer, dacht ik. Tot ik gister gewoon niet meer recht op kon staan. Het deed zoveel pijn. Samen met James en Thibaut was ik in Spanje, ik kon niets meer. Huilen van de pijn. Gelijk belde Thibaut z'n dokter. Afspraak gemaakt voor de avond. Maar eens kijken wat eraan de hand was.

Ik had eigenlijk al veel eerder moeten gaan, maar ik was bang. In een ander land naar de dokter, spreken in een andere taal. Moeilijk. Maar het is me gelukt. Alleen zat ik met de vrouwelijke dokter om de tafel. Ze heeft me goed geholpen, ik begreep alles wat ze zei. Ik kon in het engels tegen haar praten, zij sprak in het frans terug. 10 minuten in haar spreek kamer, en 23 euro lichter kwam ik met een recept uit de praktijk. Op naar de ‘Pharmacie'. De dokter zei dat ik misschien niets hoefde te betalen voor de medicijnen. Niets was minder waar. Met 4 doosjes medicijnen en 37 euro lichter kwam ik uit de apotheek. Op naar beterschap.

Door al deze medicijnen die ik nu slik trekt mijn maag het heel slecht. Ik zal de details besparen, maar laten we het er op houden dat ik me nogsteeds niet helemaal lekker voel. Gelukkig heb ik hier genoeg mensen om me heen die goed voor me zorgen. Heerlijk gevoel is dat.

Daarbij, de koelkast die ik hier gebruik heeft zijn laatste leven uitgeblazen. De kaas die er in zat overheerst nu door het hele huis. Al mijn vlees, mijn aardappeltjes, alles maar dan ook alles kan ik weggooien. Lang leven het witte huis. Gelukkig vanochtend is er een nieuwe koelkast geplaatst.

Naast al het ongeluk gebeuren er natuurlijk ook nog leuke dingen. Gister heb ik voor het eerst helemaal alleen de bar in het restaurant bemand. Ik was behoorlijk trots. De dag ervoor zijn we met een hele groep van de camping naar St. Jean-de-Luz gegaan, gebarbecued bij Audrey. Veel bij het strand geweest. En gister ook nog eens een super leuke avond gewerkt in de bar.

Ik moet zeggen, al deze mensen die ik hier heb leren kennen hebben stuk voor stuk een plekje in mijn hart gekregen. Maar gisteravond had ik toch even een down momentje. Nu ik me niet zo lekker voel wil ik gewoon thuis zijn. Een warme kruik van mijn mama en een kopje bouillon van mijn vader. Gewoon omdat het kan. Maar helaas. Ik zit nog 2 maanden in Frankrijk.

Ik ga er van genieten, nu het nog kan. Vandaag mag ik de auto lenen van Thibaut, hij vond dat ik maar eens wat tijd voor mezelf moest hebben, weg van de camping. Hier ga ik dan ook gebruik van maken. Het is me toch een schat van een vent.

Een hele dikke kus voor al mijn vriendjes, vriendinnetjes, familie en kennissen. Ik mis jullie!