Eerste traantjes

Het lijkt allemaal zo gemakkelijk. Werken in een receptie, beetje mensen ontvangen en doen. In Nederland heb ik ook altijd wel een vlotte babbel en praat ik me overal wel uit. Maar in het Frans vind ik het nog eng en moeilijk. Ik wil niet onbeleefd overkomen. Zondag was zwaar!

In de ochtend ging alles goed, vlekkeloos. Totdat mijn stagebegeleidster over veel van de beheerders ging praten. Het ging vooral om het feit dat ze geen Frans spraken. Tja, niet iedereen spreekt Frans, het is voor veel mensen gewoon een moeilijke taal. Ik voelde me eigenlijk er heel erg tussen in staan. Want met al die mensen ben ik juist bevriend hier.

Tussen de middag nog even met mijn vader geskyped en gezien dat mijn team kampioen was geworden. Toen had ik het even moeilijk. Het besef dat ik hier aan mee had geholpen maar er niet bij was, dat deed wel pijn. Een traantje rolde over mijn wang. De hele middag eigenlijk ook nog zo doorgewerkt. Toen ik terug van de receptie kwam voelde ik me alleen, erg alleen. Ik dacht echt toen ik naar mn kamer liep: 'He, nog maar 18.00 uur, ik kan nog wel even naar TCS'. Bizar.

In mijn bedje zat ik dan. Wat te doen... Na even alleen geweest te zijn ging mijn telefoon. Steef, 'Lau, zullen we naar Spanje gaan?'. Gewoon, omdat het kan. Hij moest tanken, en in 20 minuten zijn wij in Spanje. Daar is de benzine een stuk goedkoper, en ik kan zeggen dat ik in Spanje ben geweest. Ha!

Het was behoorlijk eng toen ik naar zijn auto ging. Hij belde mij op het juiste moment, net voor mijn break-down, hij zat in de auto met een oranje shirt, ik met een oranje vest. En allebei hadden we ons fototoestel mee. Heel eng. Toen we nog maar net de camping afreden begon het tranen dal. Het was gewoon een kut dag, en ik miste gewoon thuis.

Na een pep-tolk van Steef, een tankbeurt in Spanje, en een biertje op een rots met uitzicht over de zee ging het al weer iets beter. We gingen maar een pizza halen. Hadden we wel verdiend. Toen belde een van mijn teamgenootjes. Hij zette de telefoon op luidspreker en ik hoorde heel veel bekende stemmen. En hops, daar gingen de tranen weer. Liefelijk kreeg ik een zakdoekje aangereikt.

Maandag ging onze collega Tjeerd weg, omdat hij liep te grappen dat ik gebak moest meenemen kocht ik maar voor de jongens een chocoladebroodje. Natuurlijk werd er weer gegrapt: 'Oooh, ga je Steef een ontbijt op bed brengen?', zucht! Die dag hebben Steef en ik het maar eens rustig aan gedaan. Op naar Biarritz. Wat een winkels, wat een geld. Pff.. Heb nu wel echte flip-flops gekocht. Heel leuk die Birkenstockjes, maar in Frankrijk met al dat zand. Alles blijft in die slippers zitten.

Ook kwam maandag een nieuw huisgenootje. Ik stelde me netjes voor zoals we dat in Nederland doen. Een ferme handdruk en je naam zeggen. Zij stamelde niets uit. Wat ik wel erg grappig vond. Ze ging haar eerste dag op hakken werken!! Voor mensen die ooit op een camping zijn geweest met een beetje heuvel... af te raden! Sowieso!

De maandag sloot ik af met, weer, een feestje in de bar. De twee Engelsen waren jaren. Was erg gezellig, maar ik was al aardig moe. Vandaag ook weer de hele dag gewerkt, weer met een nieuw meisje. Ik krijg nog niet echt hoogte van haar, hoop dat ze nog iets liefelijker gaat doen, ook zij heeft zich niet voorgesteld. Is dat echt zo typisch Nederlands dan?

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!