Het is dan echt zo ver. Ik zit in Frankrijk. Afgelopen week met veel tranen al mijn vrienden gedag gezegd. Waarschijnlijk zie ik ze pas over 4 maanden terug. Een erg raar idee, omdat ik toch wel veel mensen meerdere malen per week zag. Nu kan ik ze alleen maar zien op foto’s of via de webcam.

Mijn reis begon vanochtend, iets voor 6en. Kelly kwam mij uitzwaaien. Natuurlijk rolden de tranen weer over mijn wangen. Ook moest ik afscheid nemen van mijn zusje. Zij kan niet mee mij wegbrengen, zij is druk aan het leren voor haar examens. Volgend jaar ka, dan mag je mee!

Na ruim 3 uur rijden waren we al in Frankrijk. Eigenlijk voelde het al gelijk goed. Het leek alsof ik nooit ben weggeweest hier. Ik heb even zitten rekenen, het is ruim 8 maanden geleden dat ik hier voor het laatst was. Ik moet eerlijk zijn, het leek net of ik hier vorige week nog was.

Wat me gelijk opviel was de diversiteit aan huisjes. Rijtjeshuizen kennen ze hier niet. Nouja, ik heb ze in ieder geval nog niet gezien. Elk huisje is met andere stenen gemaakt, heerlijk! Niet veel later zaten we bij Parijs. Mijn tennis hartje ging sneller kloppen. De voorrondes van hét toernooi van het jaar zijn daar nu aan de gang. Mijn vader zei dat we daar maar zo eens langs konden rijden, en ook nog de Eiffeltoren konden zien. Helaas, niets gezien…

Wat wel te zien was, was het rij gedrag van veel van de Parijzenaren. Jemig zeg, wat een debielen. Invoeren is niet eerst ruimte krijgen, nee die ruimte maak jij gewoon zelf. Richtingaanwijzer aan, en kwak hem er maar tussen. Bij veel auto’s zag je ook dat dit niet goed was gegaan. Veel deuken, sommige auto’s waren amper auto’s.

Na een lange rit zijn we dan eindelijk aangekomen in ons hotelletje. Heel schattig, maar vooral klein. Mijn kamer bestaat uit een badkamer (zonder bad, waar ik stiekem wel op gehoopt had…) en een slaapgedeelte, gelukkig nog wel met een TV.

Eigenlijk direct zijn we even in de omgeving gaan kijken. Achter het hotel zit een huge winkelcentum. Voor mensen uit Apeldoorn, ongeveer net zo groot als de Oranjerie, maar dan zonder boven etage. Dan denken jullie vast, stelt niets voor. Nou, voor een dorpje wat net zo groot is als Vaassen vind ik dat heel wat! In dat winkelcentrum was gewoon een Phonehouse, hier heb ik dus ook met mijn gebrekkige telefoon-Frans uitgelegd dat ik een simkaart moest hebben (probeer jij maar eens uit te leggen dat je een franse simkaart moet hebben in’t frans!). Gelukkig sprak deze charmante verkoper, volgens de bon, Leonard, ook een aardig woordje Engels.

Hierna gelijk mijn telefoon opwaarderen, in het Frans. Het is me gelukt, *schouderklopje voor mezelf*. Daarna hebben we nog lekker een drankje genomen. Natuurlijk nam ik mijn lievelingsdrankje, wat alleen in Frankrijk te koop is. Het zoet zure Oasis. Jammie!

Nu lig ik heerlijk op het luxe bed in mijn eigen hotel kamertje tennis op tv te kijken. Om 19.00 uur gaat het restaurant open, en ga ik lekker met m’n ouders hier een hapje eten. Ik ga zo de kaart maar eens bekijken, kijken of ze hier nog wat lekkers hebben!

Een hele dikke smakkerd uit het warme (27 graden) Chatellerault.

P.s.: Mijn Franse telefoonnummer: +33689862827. Bellen dus, ook al is’t midden in de nacht en wil je mee zingen op “Hello”.