We zijn begonnen

Zondag was het dan zo ver, ik reed samen met mijn ouders het laatste deel naar de camping toe. Heel veel geslapen op de weg er naartoe. Vrij simpel hebben we de camping gevonden, ook omdat mijn ouders gereserveerd hadden en dus een exacte beschrijving hadden gekregen.

Toen ik eenmaal aankwam dachten ze eerste dat ik met mijn ouders op vakantie kwam. Ik moest drie keer uitleggen dat ik echt niet op vakantie hier was, maar voor mijn stage. Toen ze dat doorkregen moest ik wachten op mijn huisgenootjes. Deze waren de hort op, en terecht met dat mooie weer!

Toen ze eenmaal terug waren mocht ik het paleisje bezoeken, helemaal roze van binnen, maar het enige nadeel... ik slaap in de woonkamer, zonder gordijnen. Dus weinig tot geen privacy. Daar komt langzaam verandering in, dat wel. Maar het is wel even wennen.

Het is super gezellig. De meiden uit mijn mobile home zijn net zo gek als dat ik ben. Over enthousiast, maar vooral super gezellig. Ik ben langzaam geïnstalleerd, en ben begonnen met werken.

Zondag voordat we gingen eten kwamen we de baas en bazin nog tegen. Gelijk kreeg ik twee zoenen, en gezellig even gekletst. Zo anders dan mijn bazig vorig jaar. Deze zien eruit alsof ze gewoon van het strand af kwamen, en ook echt met je mee leefden enzo. Zondag zijn we ook gelijk maar even uit geweest. Tja, het moet ook gezellig zijn.

Maandag moest ik me melden bij de receptie. Eerst een uur gewacht op mijn planning, en wat papieren in het frans door moeten nemen, met de regels over de camping. Daarna moest ik dan toch echt werken. Ik zou samen met Alice in de schoonmaak gaan werken. 35 uur maken. Dat betekende ook dat ik dinsdag en woensdag vrij was. Klonk leuker dan het was.

Die zelfde avond kreeg ik nog een andere planning. Samen met Alice werk ik nu op het terrein, haal ik de bladeren van de palmbomen af. Gezellig wel, samen met nog een Nederlandse jongen Nick. Gezelligheid, en ik word onder het werken ook nog lekker bruin. Heerlijk.

Vandaag zijn mijn ouders voor het laatst, dus ben ik met ze uit eten geweest. Morgen in de late ochtend vertrekken ze naar de Ardèche. Om daar nog een paar daagjes vakantie te vieren. Alle nederlandse meiden zijn nu uit eten met andere stagaires van Pré Catalain. Die zitten in de buurt, misschien dat ik zo nog naar ze toe ga.

Voor nu is het over. Mijn bruine tainte komt al lekker tevoorschijn. Het zwembad is heerlijk en het weer is ook super! Ik mis holland een beetje. Maar de stroopwafels, drop en Nederlandse gezelligheid maakt veel goed!

Bisous!

Terug naar Frankrijk

Raar, dat is het eerste wat in mij opkomt. Terug in Frankrijk. Heerlijk om weer te zijn. Het voelt wel gek, weer vier maanden weg van thuis en mijn vrienden.

De afgelopen dagen vooral bezig geweest met afscheid nemen, iets wat ik totaal niet leuk vind. Het liefst stel ik het zo lang mogelijk uit. Maar helaas, het moet gebeuren.

Afgelopen maandag ‘nog even' naar de kaakchirurg geweest. Afgelopen stage erg veel last gehad van mijn verstandskies. De chirurg heeft ze er beiden aan de linker kant er maar uitgehaald. Dag verstandskiezen!

Ook moest ik afscheid nemen van de tennis. Dinsdag was ik geweest, mijn trainer zei dat ik eigenlijk moest afsluiten met champagne. Woensdag, mijn laatste training. En zoals ik had beloofd, met een fles champagne onder mijn arm heb ik afscheid genomen bij de tennis. Dag tennis!

Donderdag was mijn laatste werkdag bij de bioscoop. Best een dubbel gevoel. Erg rustig, want ja in Nederland is het ook gewoon tropisch warm. Niemand in de bioscoop dus mocht ik wat laatste dingen voor mijn stage kopen. Na enkele grapjes van mijn collega's, fijn, ging ik met de traantjes rollend over mijn wangen naar huis. Dag bioscoop.

Donderdagavond ook nog gezellig met wat vriendinnetjes van de tennis wat gedronken in de stad, met een lief afscheidscadeautje. Aan het eind van de avond stroomden de tranen over mijn wangen. Dag lieve vriendjes!

Vrijdag nog lekker taartjes gegeten en een heerlijke lunch gehad in de stad. Natuurlijk ook weer afscheid. Pijnlijk, weinig tranen. Ook moesten mijn werkblousjes ingeleverd worden. Veel te lang blijven hangen. Omdat het zo gezellig was, de koffer was toch al half ingepakt! Op naar oma, om daar ook nog afscheid van te nemen.

Als laatst nog een verjaardagsfeestje, helemaal kapot van al het afscheid nemen, tussendoor gehaast mijn koffer inpakken ben ik toch maar gegaan. Natuurlijk is het altijd leuk en gezellig, en wil je niet weggaan. Maar om niet helemaal als een zombie te vertrekken, ben ik toch eerder weggegaan dan dat ik zou willen. Dat lieve vriendjes!

Nu zit ik hier, in het hotel waar we vroeger ook altijd verbleven als we op vakantie gingen naar Zuid-Frankrijk. Heerlijk gezwommen omdat het hier super warm was. Lekker een wijntje gedronken. Morgen zijn we van plan rond 9'en weer te vertrekken. Dan ben ik rond 3 uur op mijn stage camping. Ik ben benieuwd, en erg gespannen.

Mochten jullie me kaartjes willen sturen:
Camping Mar I Sol
t.a.v Laura Westerhof
Boulevard de la Plage
66440 Torreilles
Frankrijk

En gekke smsjes of telefoontjes mogen weer naar mijn Franse nummer:
0033 6 89 86 28 27

Dikke kus

Voor de tweede maal!

Daar gaan we weer. Op naar een nieuwe zomer, een nieuwe stage.

Het is bijna niet te bedenken dat ik vorig jaar rond deze tijd zo gespannen was, en nu zo relaxt. Een tweede stage, voor de tweede keer naar Frankrijk. Ik ben er bang voor, maar heb er ook veel zin in.
Bang voor het onbekende, gaat het net zo leuk worden als mijn eerste stage, hoe zijn mijn mede stagaires, hoe is het personeel daar, wat moet ik allemaal doen. Dingen waar ik me waarschijnlijk onnodig bang voor maak.

Over precies 2 maanden is mijn eerste stage dag. In de Franse zon, op Camping MarI Sol. Een paar dagen van te voren vertrek ik, samen met mijn ouders, op weg naar de Franse zon. Het plan is dat mijn ouders enkele dagen op mijn camping verblijven en daarna doortrekken naar het noorden, naar de Ardèche waar wij altijd vakantie vierden.

Ik heb er ongelovelijk veel zin in. Net zoals vorig jaar zal ik jullie proberen op de hoogte te houden van alles wat er zich afspeeld, en alles wat ik leer.

Een hele dikke kus.

Het einde is in zicht

Morgen, morgen rond deze tijd is het over. Zit mijn stage erop. Een geweldige ervaring waar ik veel heb geleerd. Iedereen is geweldig, lief en aardig. Ik wil hier niet weg, het leven is hier geweldig. Maar ik wil ook weer heel graag naar mijn eigen huisje, mijn eigen vrienden, familie en kennissen. Het eigen eten, het bekende.

We zijn nu vooral bezig met het afbreken van mobil homes. Dit betekent alle dekbedden en kussens uit de mobil homes halen. Matrassen op z'n kant zetten zodat er lucht in kan komen. Gas en licht uitzetten. Vervolgens brengen we al het beddengoed en kussens achter de receptie. Dit zorgt voor hilarische taferelen.

Dekbedden die zo hoog zijn opgestapeld als het plafond en kussengevechten. De zoon van de baas vindt het zelfs leuk om er in te springen. Ik moet zeggen, het geeft een boel troep, maar is reuze gezellig. Ook moeten alle oude kussens weggegooid worden. Gister was het mijn beurt om naar de vuilstort te gaan. En toen...

Net voordat ik weg ging liep Vickie langs met Claire. 'Heey laura, geef me een knuffel. Ik ga er vandoor. Ik kan niet uitleggen waarom. Ik zie je denk ik niet meer. Succes en sterkte verder'. Helemaal perplex stond ik. Wist niet meer wat ik moest doen. Met een traantje in mijn ogen zat ik in de auto.

Die zelfde middag wist ik niet wat ik zag. Een oude bekende. Paul, mijn grote broer in bittere tijden. Ik wist niet hoe snel ik van achter het bureau moest rennen. PAUL WAS TERUG! Hij heeft me allemaal uitgelegd wat er gebeurde. Hij trok het niet meer op de andere camping. Vickie sluit daar nu af, en komt daarna terug hier. Arme Vickie.

Morgen, morgen rond deze tijd zijn we aan het BBQ'en. Drinken we sangria en punch. We gaan er een groot feest van maken. Mijn ‘vrienden boekje' gaat mee onder mijn schouder. Ik ga huilen. Maar dat is goed, betekend alleen maar dat ik iedereen ga missen.

Voor veel mensen is het niet te begrijpen waarom je zoveel om mensen geeft. Het is moeilijk uit te leggen. Maar na ruim 4 maanden hier zijn is dit je familie. Mijn stagebegeleidster is mijn moeder, ze lijkt zelfs in sommige opzichten op mijn moeder. Het zijn je vrienden. Je kent ze beter dan mensen die je in je thuis situatie 4 maanden kent. Het is gek om die dan opeens te verlaten, en misschien nooit meer te zien.

Als afscheid van de receptie zijn we met onze fooi naar een klein restaurantje in Bidart geweest. We hebben gezellig gegeten, en gekletst. Moeilijk te volgen, omdat het alleen maar in het Frans was, maar ik heb me sterk gehouden, en heb het overleefd. Het was geweldig. Alleen het eindigde een beetje in een domper.

Jean-Emmanuel is net gedumpt door zijn vriendin. En drie maal raden wie we daar tegen kwam, in het kleinste stadje van de hele omgeving. Juist. Zijn vriendin. Echt niet leuk om een vriend te zien die zoveel pijn heeft bij het zien van iemand waar hij zoveel goede tijden mee heeft doorgemaakt. Eerder gaf ik hem een stroopwafel om hem optefleuren. Mijn opmerking nu was: 'Sorry, ik heb geen stroopwafel, hoop dat het snel beter met je gaat!!'. Gelukkig maakte hem dat wat blijer.

Ik denk dat dit het is, mijn laatste blog vanuit Bidart. Maandag om half 3 stap ik in de trein naar Parijs. Die avond ben ik in Parijs en begint mijn vakantie. Vrijdag de 23ste ben ik thuis, en zaterdag gaan we feesten. Zie jullie snel!

De nachten zijn lang

In de nacht gebeurt het hier allemaal. We hebben de meeste lol wanneer de zon onder is. Alle Engelsen waarmee ik omga nodigen me dan uit bij hun mobil home om een drankje te doen, of een spelletje. Geweldig!

Vorig jaar ben ik in contact gekomen met een spel, een geweldig spel. Jungle speed. Een kaartspel met verschillende kaarten, en een totem in het midden. Elke speler draait omstebeurte de kaarten om. Wanneer er exact hetzelfde figuurtje op tafel ligt moet je proberen de totem te pakken te krijgen. Dit spel heb ik aan de Engelsen uitgelget. Ze vonden het geweldig.

Dit spel was gloed nieuw toen ik het kocht. Ik denk voordat ik hier kwam, maar 1 keer mee gespeeld. Nu zijn de kaarten versleten, echt mee gespeeld dus! Ook speelden we veel andere spelletjes, drink spelletjes, en raad spelletjes. Eentje spande er wel echt de kroon. Het raden van namen in 3 verschillende rondes. De eerste ronde: Omschrijven van de naam, de tweede ronde: een woord gebruiken en de laatste ronde was het uitbeelden van de naam. Wat een lol dat we hadden.

Eergister waren we het een beetje zat, al die spelletjes. De Engelsen hadden wat anders bedacht. Planking, het zo stil mogelijk liggen (als een plank) op de meest rare plekken. We zijn op een camping, genoeg rare en aparte plekken te vinden dacht ik zo. Alles moest eraan geloven. Kinderboerderij, sportveld, bar, funstation, speeltoestellen. Alles maar dan ook echt alles. Zelfs onze recepties! Briljant

Nadat we klaar we genoeg hadden van het planken hadden we een nieuw idee. Iets wat ik eigenlijk het hele seizoen al wou doen, maar wat zwaar verboden is! Het zwemmen in het zwembad midden in de nacht, of in ieder geval in de avond!

Het overdekte zwembad aan de overkant van de weg is verwarmd en omdat ik hem elke dag afsluit weet ik ook hoe ik hem moet openen. Rond 11 uur gingen we als een spion richting het zwembad, heel stilletjes. Snel over de muur heen en rennen! Helemaal in het hoekje had ik de koepel van het zwembad een klein beetje open gedaan. We konden er net onder door. Daar waren we dan, met z'n 6en, midden in de nacht pikke donker. Duiken! Heerlijk.

Nu klinkt het alsof ik iets zwaars illegaals heb gedaan. Natuurlijk heb ik hier wel eerst een soort van toestemming voor gevraagd. Lichtelijk mijn ‘baas' gechanteerd. 'Jij gaat vissen onder werktijd, dan mag ik ook eens wat doen wat eigenlijk niet mag... Zwemmen midden in de nacht!'. Aangezien hij mijn leeftijd is begrijpt hij mij heel goed. 'Als je maar stil bent!!'. TOESTEMMING IN DE POCKET!

Tegen deze zelfde baas heb ik ook een potje getennist. Al het gehele hoogseizoen zit hij aan mijn hoofd te zeuren dat we een potje moeten tennissen. Steeds kwam het er maar niet van. Tot deze week. Om 10 uur in de morgen was het zo ver, op aandringen van z'n oma gingen wij een wedstrijdje spelen.

Ja hoor, om 10 uur stond hij daar, in te serveren. Het ging nu echt gebeuren. Na even ingespeeld te hebben gingen we beginnen. Al snel kwam z'n oma een kijkje nemen met vrienden van haar. Je zag in haar ogen hoe trots ze was op haar kleinzoon. Elke keer als hij een mooie bal sloeg was ze trots aan het klappen. De eerste set ging al snel verloren. 6-0 Jean-Emmanuel. De tweede set kwam ik meer in mijn spel.

Ik was geheel verrast toen ook de moeder van J-E een kijkje kwam nemen. Dit was geheel in mijn voordeel! Eerste game voor mij. Vriendelijk bedankte ik haar. Jean-Emmanuel schreeuwde iets tegen z'n moeder, en die draaide gelijk om. Haha! Zo herkenbaar. Helaas was dat mijn enige gewonnen game. Daarna ging het alleen maar berg afwaarts. Thibaut nam het van mij over. Ook zij hebben even een balletje geslagen. Onder luid applaus van de oma van J-E.

De middag moest ik werken in receptie, Madamme Dumont kwam naar mij toe, en zei dat ik zo goed tennis speelde, en dat ik me er niets van moest aantrekken dat ik verloren had, dit omdat hij op een tennisschool in Barcelona had gezeten. Wel voor 2 maanden, dit omdat hij te agressief was, en elke week wel een racket kapot sloeg!

Dat was dat. Nog 1 week te gaan. Dan is het gebeurd, het seizoen zit er dan op! We zijn al druk bezig om alles voor te bereiden op het einde. Alle mobilhomes sluiten we af van elektriciteit, de dekens gaan in de was. De kussens worden vervangen. Er komt meer bij kijken dan je denkt.

Over 2 weken ben ik thuis, heb ik een feestje en gaat het gewone leven weer beginnen. Ik heb er zin in! Zie jullie allemaal snel. Vrijdag 23 september 18:01 kom ik aan op Rotterdam Centraal (als ik geen vertraging heb!) Tot snel!

Laagseizoen, we hebben je gemis

Het is dan eindelijk zover, we hebben er naar uitgeleefd. Het laagseizoen. Bang voor wat er komen gaat, blij voor wat er al geweest is. Het zit er voor veel mensen op, maar voor mij nog niet. Ik moet nog 16 daagjes en dan is het zo ver. Op naar een betere locatie.

Het klinkt nu alsof ik het helemaal niet leuk en goed heb hier. Natuurlijk, maar leven met mensen in een huis die vanaf gister vakantie hebben is niet altijd even leuk. De laatste avond van hun werk, de avond ging hier door tot in de vroege uurtjes, ik geloof 5 uur. Ik heb ze laten gaan, wat kan ik ook anders.

Niet veel, ik zit zelf nogsteeds met mijn blaasontsteking. De pillen die de eerste dokter me gegeven had, veroorzaakte diarree. Hier ben ik dus ook acuut mee gestopt. De blaasontsteking was ook weg, dacht ik. Ongeveer een week geleden, daar was hij weer. De blaasontsteking. Gelijk greep ik naar de cranberry sap en pillen. Het werkte voor eventjes. Tot gisteravond.

Met een heel stel zouden we uit eten gaan in een hotel net achter de camping, een uitgebreid menu voor maar liefst 12,50. En het was nog te eten ook. Halverwegen het eten kon ik niet meer lekker zitten. Mijn spieren in mijn rug verkrampte. James maakte de opmerking: Met wat alcohol op voel je er niets meer van. Ik was met de auto, dus 1 glaasje. Geen effect. Terug op de camping werd me een drankje aangeboden, en ik moest mee dansen, omdat het de laatste avond was.

Het dansen ging goed, de spieren werden warm. Maar zodra ik weer ging zitten kon ik niet meer bewegen. Zelfs ademen deed pijn. Stilletjes zonder iemand gedag te zeggen ben ik er maar vandoor gegaan, samen met Thibaut. Huilend liep ik daar over de camping. Niet wetend wat te doen. Het deed zoveel pijn, zoveel pijn heb ik echt nog nooit gehad.

In mijn bed heeft hij mijn rug ingesmeerd met tijgerbalsem en heb ik maar een ibuprofen genomen. Voor een tijdje ging het goed. Daarna ging het alleen maar berg afwaarts. Ik kon niet meer zitten, liggen of staan. Tja, wat moet je dan? Thibaut zei; 'het eerste wat we doen morgen is naar een dokter'. Ik was het daar deels mee eens. Ik wou heel graag dat ik medicijnen kreeg, alleen maar voor de pijn, maar het was niet mogelijk, ik werkte en het zou me een godsfortuin kosten.

En dat deed het. Na de Polyclinique en de Pharmacie was ik zo'n slordige 90 euro lichter. Dank je wel verzekeringen. Gelukkig krijg ik het geld wel terug, maar toch. Het voelt niet fijn. Echt niet fijn. De dokter die me geholpen had was ook erg geschrokken wat de vorige dokter me gegeven had. Ze zei dat ze me gelijk antibiotica had moeten geven. Ze had niet eens mijn urine gecontroleerd.

Goed, al met al lig ik nu in mijn bed. Te luisteren hoe mijn vakantie vierende huisgenootjes al boerend in de gemeenschappelijke ruimte bier zitten te drinken. Leuke bijkomstigheid, heel Bidart zit zonder elektriciteit. Dit geeft hilarische taferelen. Geen PC in receptie, geen koeling in de shop, geen internet, geen mogelijkheid om een film te kijken op mijn laptop. En in de zon liggen is ook geen optie met antibiotica.

Verder gaat alles z'n gangetje. Ik werk nu de laatste drie weken in receptie, en ik werk veel, heb maar 1 dag vrij, en 2 middagen en 1 ochtend. Dit is een duidelijke vermindering met mijn vorige rooster. Maar goed, ik leer er wel mee leven. Vandaag ben ik nog vrij, vanwege de vrijstelling van werk die de dokter me gegeven heeft. Maar ik denk dat ik gewoon wel aan het werk ga, veel anders is er hier niet te doen.

Overigens, nog een leuk verhaaltje tussendoor. Dinsdag avond, na het spelen van Palla (baskische sport, soort van tennis/squash maar dan anders, leg ik nog wel eens uit), zaten we met z'n 3en, Thibaut, Ik en Mikel z'n huisgenootje, heerlijk aan tafel te eten. Buiten hoorde we wat lawaai, dat is nogal ongebruikelijk. Het huis waar Thibaut woont, ligt heel erg afgelegen. Net buiten een klein plaatsje Bassusary genoemd, aan de rivier de Nivre. Eerst dachten we dat het een kuikentje of een klein vogeltje was die zn moeder kwijt was.

Met een grote zaklamp ging Mikel er op af. De woonkamer en alle slaapkamers zijn op de 1e verdieping, op de begaande grond is meer de garage. Aan de woonkamer grenst de serre met heuse fitnessruimte. Wanneer je de schuifdeuren opent heb je daar een klein balkonnetje. Op het balkonnetje stond Mikel te schijnen in de rondte. Niets te zien. Dan maar weer aan tafel en kletsen. Maar na 2 minuten leek het geluid harder en dichter bij te zijn.

Weer opende Mikel de schuifpui, ik schrok me dood. 'ALLOOOO', net onder het raam leek het wel. Hij liep naar de keuken, daar is een raam die uitkijkt over het straatje naast het huis. Het was een vrouw. Wat ik uit haar Frans kon verstaan was dat ze verdwaald was en dat ze naar St. Jean de Luz toe moest.

We lieten haar binnen, een grijzige vrouw van rond de 55 jaar kwam binnen strompelen met 2 knal roze tassen bedrukt met pailletten overal, ze zaten zelfs op haar broek. Te goedkoop. In een van de tassen zat een aangebroken Champagne fles, in de andere tas zaten handdoeken en strandspullen. Ze praatte te bekakt, of probeerde het. Had schoenen aan die 5 jaar geleden in de mode waren, haar haar zat door de war, alles maar dan ook alles klopte niet aan haar.

Thibaut vertelde me dat ze uit eten was geweest met haar vriend en een ander koppel, toen zij betaald had en weg wou gaan was haar auto verdwenen. Haar lieftallige vriend had de auto meegenomen. En zij moest maar lopen.

Waar het restaurant was wist ze niet meer, best apart want in de omgeving is nou niet echt een restaurant te vinden. We probeerden de vrouw te helpen. Belde een taxi voor haar, 60 euro te duur voor haar. We belden de Politie, die wou niets doen. Uiteindelijk bood Mikel maar aan om haar naar huis te brengen. Ze wou namelijk zelf terug gaan lopen. Ongeveer 23 km. Niet echt een verstandig idee, zeker niet met een klein weggetje met allemaal stuiken en een grootte rivier net ernaast.

Hoe het met de vrouw afgelopen is, ik heb geen idee. Ik was blij dat we van haar af waren. Ze begon mij te vervelen. Aan me te hangen, te vragen of ik met haar meeging. Toen Thibaut en Mikel vertelde dat ik haar toch niet altijd verstond omdat ik Nederlandse ben, begon ze DUITS tegen me te praten. Laat 1 ding duidelijk zijn, Nederlanders zijn zeker geen Duitsers!!

Goed, nog 2 weken te gaan. Ik zie er naar uit. Parijs met Thibaut, en om weer terug te gaan naar huis. Naar mijn familie, naar mijn vrienden. Tijgertje, mijn douche, mijn keuken, mijn bed! Lovely. Tot die tijd hou ik het hier nog wel vol!

Hou jullie taai!

Times flies when you’re having fun

Toen ze tegen me zeiden dat ik voor 4 maanden naar het buitenland zou gaan, zag ik er in eerste instantie erg tegen op. Zo lang je vrienden en familie missen, dat vond ik maar niets. Nu ik hier eenmaal ben heb ik niet eens door hoe hard te tijd wel niet gaat. Je vergeet het gewoon.

Je merkt dat het eind van het seizoen eraan zit te komen. Mensen hebben meer vrije dagen, gaan er meer op uit omdat ze de camping nu zo'n beetje zat zijn. Mensen beginnen ook steeds meer te praten over wat ze het eerste willen doen als ze thuis zijn, hoe ze naar huis gaan, en wat ze het meest missen. Het is pijnlijk om daar over a te denken.

Maar voor nu is het nog genieten geblazen, zeker met het feit dat het zomer is, en in de zomer hier alles gebeurt. Thibaut en ik hadden het er over. We mogen dan wel bijna elke avond bij elkaar zijn, maar we hebben wel veel feestjes gezien. Er is een ander stel op de camping, die hangen liever de hele dag in hun nest. Ook niet echt gezellig.

Afgelopen zaterdag zouden we na mijn werk, ik werkte tot 8 uur, naar Spanje gaan. Daar was, heb ik me laten vertellen, het wk vuurwerk. Of iets in die richting. Zoveel vuurwerk, dat kun je je niet voorstellen. We zouden met het andere stel gaan, en met nog een paar andere mensen. Maar je raad het al. Het ging niet door. Het stelletje moest nog douchen en alles, en de andere mensen waren moe. Wat wij dus maar hebben gedaan. Terug naar huis, en daar maar er een leuke avond van maken.

Zondag wouden we eens met zn allen wat doen. Naast het huis van Thibaut was kleiduif schieten, maar dan op z'n frans. Dit was er vanwege de fêtes de Bassussary. De organisatie gebruikte elektriciteit van het huis van Thibaut. Dat betekende, iedereen die in dat huis woonde, plus de vrienden, mochten gratis wat komen drinken. Erg gezellig kan ik je zeggen.

Eigenlijk zouden we met een hele groep gaan, maar natuurlijk waren er weer een paar party-poopers. Ze bleven liever op de camping. Goed, na een paar biertjes in het huis, op naar Bassussary zelf. Dit was echt geweldig. Ze waren op een plein allemaal traditionele dansen aan het dansen. Echt geweldig om te zien. En op de franse manier, de botsautotjes waren gelegen net naast het kerkhof. Apart kan ik je vertellen.

De avond in Bassussary was eerder afgelopen dat ik had verwacht. Rond 1en gingen we weer terug naar huis. Dit omdat 3 van de 4 jongens echt gewoon niet meer recht konden lopen. Eenmaal thuis hebben we daar het feestje nog maar voort gezet. Samen met Thibauts huisgenootjes nog verschillende spelletjes gedaan, en daarna hups, Karaoke!

Maandag was ik vrij, zoals gewoonlijk. Heerlijk genoten van het lekkere weer. Thibaut moest werken, dus we zijn extra vroeg naar de camping gegaan om nog te genieten van het wellness zwembad. Heerlijk kan ik je zeggen. Mijn avond was nog niet gevuld. Al snel kreeg ik een smsje van James, hij was op het strand, of ik ook zou komen met meer mensen van de camping.

Na wat overleg zijn we met 7 man naar het strand van Bidart geweest en hebben aan het strand in een restaurantje wat gegeten. Dit was het goedkoopste restaurant wat ik ooit heb gezien. Ik heb in totaal 12,50 betaald voor 2 glazen wijn en een drie gangen menu. En het was nog lekker ook. Met de taxi gingen we terug naar de camping. Daar hebben we de bar onveilig gemaakt met een spel wat in Frankrijk heel populair is, en ik in Nederland heb gekocht. Jungle Speed. Geweldig.

Deze week is de laatste week voor veel mensen. Volgende week woensdag is het afgelopen met het hoogseizoen. Dan kan men weer gratis gebruik maken van het wellness zwembad, hebben wij geen gratis bus meer, maar het ergste vind ik zelf: is de bar niet meer open. Thibaut werkt dan in restaurant, alleen. Omdat alle seizoenswerkers weg zijn, en Audrey die hier ook vast werkte.

Ik zie er naar uit wat nog allemaal gaat komen, maar ben ook bang voor het feit wat er gaat komen. Dit omdat ik weet dat veel van mijn vrienden die ik hier heb gemaakt al heel vroeg weggaan. Ik ben over 2 weken helemaal alleen met David in het Witte huis, dit omdat iedereen klaar is. Gek om te bedenken. Dit betekend dat ik aan het eind van het seizoen hier het langst heb gewoond.

Ik wil naar huis, gewoon omdat ik mijn eigen omgeving mis, omdat ik wil weten wat er allemaal is veranderd in Apeldoorn, omdat ik wil weten hoe mijn vrienden zijn veranderd. Gewoon omdat ik een knuffel van echt bekende mis.

Ps: Wat ik nog het meeste mis is een bord nasi. Pap? Vrijdag 23 september?

Back to reality

Het leven gaat hier snel. Soms eigenlijk iets te snel. Je realiseert je vaak niet welke dag het is, hoe je leeft, en wat je allemaal met je tijd doet. Soms moet je er even bij stil staan dat er ook een leven thuis is, maar daarbij moet je dat ook niet al te veel doen. Genieten, dat moet ook gebeuren.

Vandaag, een van mijn vriendinnetjes, Sophie. Ze kwam naar me toe: 'Laura, ik heb je nodig. Een gunst. Kun je me boardingpas uitprinten...' Ik dacht, ‘zo, dat is wel erg vroeg.' Normaal gaan de keycampers pas terug half oktober. Ze vervolgde haar zin met: 'Ik vlieg morgen naar huis'.

Daar stopte mijn wereld even. 'Wie, wat, hoe. Maar vooral: waarom?'. Haar opa was plotseling komen te overleiden. Ze had die zelfde ochtend nog een telefoontje van haar moeder gehad, dat het over was. Ik had het zwaar met haar te doen. Vooral omdat ze de laatste weken al niet erg lekker in d'r vel zat. Vannacht een drankje gedaan in de bar. Met een dikke knuffel, een traan en een lach namen we afscheid.

Gek om te bedenken dat veel van mijn Engelse vrienden opeens vertrokken zijn. Er zijn dan wel nieuwe Engelse mensen bijgekomen, maar die leer ik niet zo goed kennen als dat ik dat deed bij mensen die in het begin van het seizoen er waren. De groep wordt steeds kleiner heb ik het idee.

Naarmate de weken verstekken begin ik ook meer en meer thuis te missen. Als ik foto's zie van mijn vrienden die leuke dingen doen zonder mij, voel ik een lichte jaloezie opkomen. 'Ik wou daar ook bij zijn'. Daarnaast het gemis van je eigen bed, je familie, een Nederlandse maaltijd. De stroopwafels die deze week zijn binnen gekomen maken al weer een boel goed.

Naast alle treurige dingen doe ik ook nog leuke dingen. Afgelopen week hadden we een BBQ bij Thibaut thuis. Hij had veel mensen uitgenodigd. Er waren ook veel mensen, erg leuk om te zien dat iedereen zo goed met elkaar kan. En dat ook Thibauts vrienden nu langzaamaan mijn vrienden worden. Ze proberen zelfs Engels te spreken, ik probeer het in het Frans.

Samen met James ben ik er afgelopen vrijdag ook op uit geweest. Even lekker de toerist uitgehangen. Aan het begin van het seizoen had ik van Nathalie een soort van paspoort gekregen. Hiermee kon ik naar verschillende activiteiten, waaronder het treintje naar ‘La Rhune'. Dit is een bergtop van de Pyreneeën. Super mooi uitzicht heb ik me laten vertellen.

In de auto van Thibaut op naar La Rhune. Voor het eerst op de Franse snelweg, door alle bergpaadjes rijden. We hebben het overleefd. Het was wat mistig zagen we al onderweg. Na een half uurtje wachten konden we dan eindelijk met het treintje. Een oud houten treintje bracht ons naar de bergtop. Een tripje van iets minder als een half uurtje. Super mooi uitzicht, echt. Tot de laatste 2 minuten. De wolken daalden, en we zaten precies in de wolken. Alleen maar wit om ons heen.

Toen we helemaal op de top waren hebben we maar wat van onze eigen meegebrachte lunch gegeten, en zijn we terug naar beneden gegaan. Eenmaal beneden aangekomen hadden we besloten om verder te rijden. Daar was een grot die ik ook gratis kon bezoeken. Erg indrukwekkend en mooi, heel anders dan wat ik ooit gezien heb. Over te terugreis naar de camping wil ik het liever niet meer hebben, door alle toeristen koste ons het zeker 1 uur om terug te komen. Merde.

Strandweer is het hier zeker, super veel mooie dagen gehad de afgelopen tijd. 's Avonds gebruik maken van de auto van Thibaut om een salade te eten op het strand, met mijn voeten in de branding lopen. Gewoon even helemaal alleen zijn, denken aan wat ik mis. Mijn bruine kleur is nu ook weer deels bijgewerkt, die was na de regen van afgelopen weken aardig verdwenen.

Je merkt aan iedereen dat het einde eraan zit te komen. Iedereen is moe, en voelt zich gesloopt. Mijn huisgenootjes laten het er ook een beetje bij zitten. Na de hele reorganisatie van Francoise mag er niet meer gerookt worden in mijn woonkamer en is bezoek ten strengste verboden (Thibaut accepteert ze overigens wel).

Je kunt wel raden wat er dus gebeurd. De asbak belande in de prullenbak, maar dat weerhoudt men er niet van om gewoon een glas te gebruiken als asbak. Daarbij slaapt hier een vriend van een van mijn huisgenootjes nu al bijna een week. En elke avond zijn hier feestje, met soms mensen die ook op de camping werken maar hier niet wonen.

Ik trek me er niets meer van aan. Ik hou mijn eigen kamer schoon, heb lak aan het schoonmaakrooster, en zeg niets meer tegen mijn baas, Nathalie. Alleen laatst, toen David (mijn huisgenootje die net als ik alles netjes achter laat) begon te vertellen over alles wat er gaande was. Je zag nog net geen stoom uit de oren van Francoise komen. Wat een hell...

Nog een paar weken, en dan ben ik weer terug op Nederlandse bodem. Tot die tijd ga ik genieten. Ik ga deze omgeving heel erg missen. Ik kom terug, dat is zeker!