Jan Smit en afscheid

Het is al weer veel te lang dat ik niets van me heb laten horen. Daar ga ik verandering in brengen. Ik wil jullie alles vertellen over mijn leven hier. Er gebeurd hier zoveel dat ik niet eens tijd heb om te schrijven. Het leven van Mar I Sol is te heftig en gaat als een sneltrein aan me voorbij. Gelukkig heb ik vrienden, hele lieve vrienden die me altijd met mijn beide benen aan de grond zetten.

Op het moment dat twee van mijn collega's aan het inpakken waren ging mijn telefoon... Een nummer wat ik niet kende. Gewoon maar opnemen. Nicole, mijn klasgenootje. Of ze langs kon komen. Natuurlijk. Graag zelfs. Ik vind het geen probleem, alleen maar leuk. Best een raar besef dat er iemand voor mij zou langs komen.

Afscheid nemen is niet echt mijn sterkte punt. Natuurlijk werden er weer veel tranen gelaten. Weer twee vrienden weg, weer twee grappenmakers weg. Best raar om dat te beseffen, maar het werk ging gewoon door. Dus weinig tijd om daar bij na te denken. Wat wel raar was dat ik op maandag opeens een andere collega had om mee samen te werken.

De week erna ging er weer een collega weg, een frans meisje die ook in receptie werkte. Nog harder werken, ik zat veel alleen in receptie. Maar dat gaf mij ook wel weer voldoening. Dat betekende dat ik het gewoon wel kon, en dat ze me ook vertrouwde. Hoe fijn is dat om te weten.

Afgelopen week was Nicole er ook. Ik heb haar donderdag opgehaald van het vliegveld in Perpignan. Gelijk moest ze natuurlijk mee in het ritme wat wij leven. Emmers met ‘Vodka en Kas'. Op de een of andere manier drinken we dat nu weg als ranja. Het doet ons niets meer, lijkt het wel. Vrijdag zouden we gaan stappen. Marina, de grote discotheek met zwembad en vele zalen. Ik ging niet mee, mijn werkdag begon wanneer die disco weer sloot. Leek me niet verstandig.

Zaterdag, dat was echt een dag om niet snel te vergeten. De Franse meisjes in receptie werken dan nooit zoals wij Nederlanders dat gewend zijn. Tessy en ik ergens ons dan groen en geel aan hen. Halverwege de werkdag kwam opeens Alice in receptie. 'Vanavond gaan we kaassoufflés, kroketten en frikadellen eten!' Ik sprong een gat in de lucht! Die zelfde avond zaten we nog in de auto op weg naar Argeles-sur-mer om daar te gaan eten, het zou in de haven zijn.

Ergens op de stoep had ik de auto van Sharon neer gezet, wij slenteren door de haven, op zoek naar een snackbar met de naam ‘Friet van Piet', zo dachten wij. Na veel rondjes gelopen te hebben kwamen we het maar niet tegen. Opeens kwam ik een grote groep met mensen tegen. Ik weet niet hoe, maar het trok mijn aandacht. Toen schreeuwde ik, 'OMG'. Ik zag een bekende. Een klein gastje, te bruin voor zijn bruine haren. Het was Jan Smit! Alles viel opeens op zijn plek.

We hadden op het internet gelezen dat ze in Zuid-Frankrijk waren voor de opnames voor hun programma, ‘De Zomer Voorbij'. Daar liepen ze dan, in Argeles. Het ergste was nog, de reactie van Jan Smit zelf... 'OMG!!!!!'. Ik schaamde me diep. Toen we eindelijk de friet tent hadden gevonden heb ik denk ik nog wel 100 keer gezegd dat ik echt een domme oen ben. We hadden het wat over het programma, en over hun eindconcert wat ze altijd doen. Wanneer dat zou zijn.

Dinsdag! Toen stonden we weer in Argeles, met onze neus vooraan. Super gaaf om alle Nederlandse sterren te zien. En vooral lekker oerhollandse hits. Wat heb ik dat ontiegelijk gemist. Jan smit, de 3J's, Kees Tol, Coen Swijnenberg, Racoon en Rene Froger. Ik heb gelachen, en ook een traan gelaten. Het nummer ‘De Zomer Voorbij' had opeens een dubbele betekenis. De zomer was echt voorbij. De mensen die ik heb leren kennen gingen weg, hoevaak zou ik ze nog zien. Pijnlijk.

Zaterdag begon het afscheidsweekend. Op het werk zat ik al de hele tijd naar de klok te kijken. Mathieu zou weg gaan rond half 1. Als ik nog aan het werk was. Gelukkig heeft hij gewacht op mijn pauze. Met een paar grappen en grollen begon het. Maar het eindigde in een tranen dal. De jongen die ik eerst wel kon schieten bleek later eigenlijk best wel chill te zijn. En ook gewoon gevoelens te hebben. Dikke tranen rolden over mijn wangen.

De volgende die gingen. Tessy en Alice. Gisteravond. Rond half 12 heb ik Tessy wakker gemaakt. Al haar laatste spullen hebben we in de auto gedaan, klaar om weg te rijden. Alice was Alice niet meer. In tranen reden ze weg. Ik zat er echt door heen. Ik kon niet meer. Nog 3 weken, die gedachte deed pijn. Echt pijn. En nog meer met het vooruitzicht van het vertrek van Kim en Sharon. Die vanochtend weg gingen.

Stonden we dan. Nick en ik. Samen met de neef van Sharon en zijn familie. In tijden heeft het niet zo stil aangevoeld. Ik vind het gek om straks terug te komen in mijn mobil. Niemand die er is. Helemaal alleen. Zit ik alleen met al mijn eten, en met mijn boekje met goede verhalen over deze stage.

Ik ga er nog het beste van maken. Ik zie iedereen weer in het weekend van de 22e. Ik kan niet wachten!

Help, ik woon op een camping

Voor veel mensen klinkt het heerlijk. Vier maanden vertoeven op een camping. Voor andere mensen klinkt het als een hell. En als ik eerlijk mag zijn, is het dat wel een beetje van beide. Waarom? Dat zal ik je uitleggen.

We wonen hier nu met alle Nederlandse stagaires (6), alle Franse stagaires (2) en alle medewerkers, zowel Nederlands als Frans (4) in het ‘woonwagen park'. Dit betekend dat je elkaar negen van de tien keer ziet op een manier zoals je jezelf meestal niet wilt prijs geven.

Van sommige mensen hebben we helemaal geen last als ze thuis zijn. Maar anderen... die kan je soms wel even vertellen dat ze super vervelend zijn en rekening moeten houden dat er andere mensen bij je op het pleintje wonen.

Daarbij komen altijd nog de gasten die denken dat ons woongebied gewoon toegankelijk is voor jan en alle man. Ik lig net naast het paadje waar alle werknemers langs lopen wanneer ze naar receptie willen gaan. Geen probleem. Die mensen ken ik onderhand wel, maar gasten wil ik er liever niet hebben.

Laatst had de hoofdanimator leuk verteld aan gasten dat het een handige tussendoor weg was om naar het voetbalveldje te komen. Met als gevolg, allemaal gillende kinderen die langs mijn raam lopen wanneer ik aan het genieten ben van mijn welverdiende siësta!

Gelukkig ben ik dan ook wel weer zo iemand die gelijk zijn mond opent, en de gasten attendeert dat dit terrein is voor werknemers. Er ging op een gegeven moment zelfs een ‘roddel' over de camping dat er nog een pingpong tafel was... Die is er ook, maar staat op het dakterras van het huis van de baas, naast mijn raam.

Natuurlijk komen er ook nog de momenten voor wanneer je rustig en ontspannen zit te internetten in de bar en gasten je aanspreken. Meestal is het voor niets, kun je het probleem snel oplossen. Maar laatst had ik een tokkie familie, die een leuke camping voor volgend jaar wou weten. Die dacht dat ik wel de hele Vacansoleil brochure uit mijn hoofd kende. Nou, niet dus... We vrije uurtjes.

Afgelopen week was er op het strand vuurwerk. Erg leuk, en gezellig... Samen met een aantal collega's zijn we richting het strand gelopen om daar ‘front-row' de show te bekijken. Ook daar naartoe kwamen we nog mensen tegen die ons vroegen waar ze heen moesten, hoe laat het begon. Je bent nooit vrij.

Als laatst, op deze klaag muur. De kinderen die denken dat ze gebruik van je kunnen maken. Op de camping hebben we een systeem met bandjes. Iedereen van 18 jaar en ouder krijgt een roze bandje, iedereen die jonger is een oranje. Roze bandje betekend dat je alcohol mag drinken. Zonder bandje, verboden!!! En toch proberen er verschillende gasten bij jou drank te bietsen, omdat ze weten dat je van de camping bent. Ik houd mijn reputatie hier liever hoog.

Gelukkig gebeuren er ook nog leuke dingen. Veel gezellige uitjes, naar de bowling, kermis, shoppen, verjaardagsfeestje, bar hangen, genieten van de spa en sauna op de camping. Over de faciliteiten mag ik niet klagen. Alleen over de gasten die zich niet aan de regels kunnen houden.

Vandaag op mijn werk bedacht ik me opeens dat ik pas over 6 weken klaar ben. Dat is nog een hele rit als je nagaat dat de eerste twee zaterdag al vertrekken. Mijn tissues liggen al klaar, helaas. Ik ga er in ieder geval nog een sprankelende tijd van maken met iedereen die nog over blijft.

Quote van de week: Receptie epeleptie! Bagdad, bagdad!!

Franse gewoontes

Je zou denken dat je na een paar keer Frankrijk er wel aan gewend raakt. De gewoontes die de Fransen er op na houden. Maar helaas, elke keer sta ik weer voor een grote verrassing. Dat maakt het stagelopen dan wel weer leuk...

Het leven gaat hier zo snel, dat ik niet eens meer weet hoelang ik eigenlijk nog stage moet lopen. Ik heb het hier geweldig. Heb een super leuke tijd met de meiden en met Nick, die zo onderhand alles begrijpt van de vrouw. Natuurlijk heb ik ook mijn down momenten.

Gister was er zo eentje. Op zondag ben ik meestal helemaal op, zaterdag al vroeg op on te werken, en dan zondag nog een keer. Ik ben dan klaar om 18:00 uur, en moet weer werken om 18:30. Dan sta ik een uur op het podium te vertalen tijdens de welkomsborrel. Daarna als een kip zonder kop eten en weer terug om de avond show op te voeren. Dat was gister in ieder geval de bedoeling.

Het waaide de heletijd al wel een beetje, maar er was nog niets aan de hand, en de lucht zag er ook niet zo dreigend uit zoals je dat in Nederland hebt. Ze wouden de show aflassen. Uiteindelijk na veel geschreeuw en gedoe gingen we toch 3 dansjes doen. 2 camping dansjes en ons eigen dansje ‘Balada Boa'. Ik vind alles best, ik doe wel mee. Toen we eindelijk klaar stonden om het dansje te doen had hij de muziek niet.

Je kunt wel nagaan hoe leuk dat dan is, 14 mensen backstage die alleen maar lopen te schreeuwen naar elkaar. Ik houd me daar liever buiten. Mijn telefoon was de oplossing. Toen we van het podium kwamen had de animator opeens verzonnen dat we nog meer sketches zouden doen. Hier was niet iedereen blij mee... De sfeer was helemaal weg.

Natuurlijk gebeuren er ook nog leuke dingen. Vorige week vrijdag mocht ik, samen met Tessy en Dieuwke, mee naar een rugby wedstrijd. Wat een plezier hebben wij gehad. Als een stelletje kleine kinderen zaten we te kijken, en te kletsen. We hebben zelf een lekker drankje gehad van de baas en bazin. Als 4 vriendinnetjes liepen we daar over het terrein van het rugby veld. De bazin alleen maar foto's maken, en Tessy maar roepen: 'We came all the way from Holland, can we take a picture please?'. Heldin!!

Daarbij hebben we ook het personeelsuitje gehad. Donderdag zouden we met heel het team uit eten gaan. Er was gereserveerd om kwart over 10. Prima voor iedereen, zo kon iedereen mee. Natuurlijk werd het veel later. Maar dat maakte het niet minder leuk, een drankje van de baas volgde. Het eten was heerlijk, en super gezellig. En de bazin maar aan me vragen of het lekker was, en of het gezellig was.

Na het eten mochten we nog uit, ja ja, mochten. Ook hier werd weer alles voor ons betaald. Hier in dit deel van Frankrijk is het heel gebruikelijk dat je met een groep gewoon een fles wodka koopt en dat je daar cola of andere frisdrank bij krijgt. In mijn leven heb ik nog nooit zo'n grote fles wodka gezien. Mijn god. Heerlijk gezellig gehad, en super erg gelachen met collega's die je normaal gesproken niet zo snel zou spreken.

Verder vind ik het super leuk in receptie. We zijn een goed team, en ik heb het met eigenlijk bijna iedereen wel gezellig. Samen met de bazin onder werktijd shoppen, mensen helpen, inchecks doen in alle verschillende talen. Helemaal mijn ding. De bazin had me zelfs gevraagd of ik volgend jaar terug wou komen. Oef, wat een aanbod!

Om met wat leuke quotes af te sluiten. Hierbij.
Laura: 'Vandaag is het zwarte zaterdag, super druk op de weg dan joh.' Alice: 'Oooh, dat het is. Ik dacht dat iedereen zwarte kleding moest dragen'.
Tessy: 'Whow, wat is dat een grote zadelhoes!!' Laura: 'uuhm, Tess... Dat is een haarhanddoek!'

Goed, ik ga maar eens mijn was doen, helaas gaat dat niet automatisch!

Een zonnige groet vanuit Frankrijk!

Ooh, ik wil er nog altijd op attenderen dat kaartjes leuk zijn als versiering voor mijn muur. Mijn adres:
Camping Mar I Sol
Att. Laura Westerhof
Boulevard de la Plage
66440 Torreilles
Frankrijk.

Op excursie

Het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik wat verteld heb over mijn geweldige stage in dit prachtige 5 sterren resort. Want zo mag ik het nu wel noemen na het zien van een slaapplek van een stel surfdudes en dudets. Veel gedaan afgelopen weken, en veel nieuwe mensen ontmoet. Maar laat ik bij het leuke nieuws beginnen.

Twee weken geleden kwam Johan, de team manager van Vacansoleil, naar mij toe. 'Wil jij nog naar Bidart?', ik antwoorde: 'Ja, we gaan toch volgende week?'. 'Nou ik ga morgen, om 7 uur vertrek ik. Als je wilt mag je mee'. Daar zeg ik natuurlijk geen nee op. Zo gezegd zo gedaan. Om 12 uur arriveerden we op mijn oude stage camping.

Dat was echt het raarste wat ik in tijden heb mee gemaakt. Het leek net of ik in een droom liep. Er was bijna niets veranderd, zelfs de hond van de camping kwam naar me toegerend omdat hij me nog herkende. Gelijk zag ik al wat bekende auto's, ben dus gelijk maar op onderzoek uit gegaan. Angelique, Nathalie, Muriël, Jean-Emanuel. Veel bekende gezichten. Ook mijn naamgenootje Laura werkte er weer.

Maar het fijnste was natuurlijk om mijn eigen vriendje weer te zien. Dat voelde zo goed, en had ik ook even nodig om hem te zien. Maar sowieso allemaal andere gezichten is wel een keer fijn. Ik kan je vertellen dat het niet heel fijn is als je 24 uur per dag dezelfde mensen ziet, en in dezelfde mobil woont. Natuurlijk hebben we ook wel eens lol, maar het heeft zo ook z'n down momenten.

Heerlijk die dag doorgebracht in Biarritz, en nog op mijn oude camping. Iedereen vond het zo fijn om me weer te zien, en kreeg gelijk een aanbod om te solliciteren voor volgend jaar. Ook nog met een oud collega wat gedronken in Biarritz, daarna Thibaut opgehaald van werk en nog gezellig een paar drankjes gedaan. Helaas moest ik de volgende middag al weer naar huis. Wat had ik graag daar willen blijven.

Na het werk doen we allemaal gezellige dingen. Afgelopen vrijdag hadden we de eerste ‘excursie'. We gingen naar een grot die een uurtje hier vandaan lag. Super veel gelachen, een jongen die op de camping stond is ook mee geweest. Erg leuk om een beetje van dat soort dingen in de omgeving te zien. Dan kunnen we ook in receptie zeggen wat leuk is om te doen, en wat niet.

Verder ben ik gister nog wezen windsurfen. Dieuwke kent een jongen die bij ons in de buurt met zijn studenten-windsurf-vereniging ging surfen. We waren uitgenodigd voor een feestje. Dus daar zijn we naar toe geweest. Na het feestje hebben Tessy en ik gevraagd of we ook een keertje een lesje mogen. Dat mocht wel, zo stonden wij gister dus op een afgelegen meertje tussen de wijnvelden te windsurfen.

Daarna hebben we de windsurfers gevraagd of ze anders bij ons op de camping wouden chillen en een douche wouden nemen. Ze leven zelf namelijk gewoon in de open natuur. Niets om mee schoon te maken, of te koken. Echt primitief. Ze hebben elkaar, en hun surfboard. Dat is genoeg. Een erg gezellige dag en avond tot gevolg. Heerlijk.

Ik ben erg blij dat ik hier nu stage loop. Ik krijg super veel verantwoordelijkheid. Zit woensdagmiddag van drie tot zes alleen in receptie. Nederlands, Engels, Frans of Duits, ik kan en mag ze allemaal alleen helpen. Natuurlijk zijn er ook mensen die ik niet altijd begrijp. Maar gelukkig zit andere Laura dan altijd nog achter in de receptie.

De volgende excursie die op het programma staat is die naar Marina, een discotheek met zwembaden en alles erop en eraan. Dat gebeurt vanavond. En morgen willen ze graag naar een waterpark in de zee. Met allemaal opblaas dingen in de zee. Het schijnt er leuk te zijn. Dus dat moeten we dan maar eens gaan bekijken.

Veel ouders van stagiaires zijn ook al op de camping geweest. Erg gezellig, en leuk dat ze ons overal mee naar toe willen nemen. Eten bij de mobil, eten bij de MacDonalds en naar marktjes. En vergeet ik bijna nou ons karting avontuur. Allemaal zulke leuke dingen. Ik kan haast niet voorstellen dat we zoveel doen, en dat ik ook nog werk.

Zaterdag en zondag is het topdrukte. Dan werken we hard. Vergeet ik de tijd, zondag heb ik niet eens tijd om na te denken. Werken om 9 uur, pauze om 12 tot 1. Dan werken tot 6 om half 7 tot half 8/8 uur welkomsborrel en om 9 uur begint onze show alweer. Een heel heen en weer gevlieg die dag. Maar dat heeft ook wel weer zijn charmes.

Ik heb besloten om vandaag mezelf in mijn mobil op te sluiten. Iets voor school te gaan doen, want het is niet altijd vakantie hier. Ook al is het super warm weer buiten. Ik blijf even binnen.

Dikke knuffel vanuit een oververhit Zuid-Frankrijk.

Feestje, ik werk in receptie!

Eindelijk is het moment daar dat ik afscheid kan nemen van de palmbomen, heggen en andere bomen. Zondag heb ik het beste nieuws in tijden gehoord. Ik mag vanaf nu in de receptie werken. Alvast inwerken voor het weekend. Dan wordt het druk, dan zitten alle mobil homes vol.

Maar eerst hadden we vrijdag nog een feestje. De verjaardag van Kim. Ze werd 21 jaar en dat moest natuurlijk groot gevierd worden. Achter haar rug om hebben we daarom een groot feest met veel alcohol en veel leuke en gezellige mensen geregeld. Wat heb ik die dag genoten.

Omdat ze hier niets van mocht weten hebben we maar zo mysterieus mogelijk over gedaan. De avond zelf zat ik al in mijn relax outfit te wachten tot we gingen slapen. Iedereen had ook al gezegd dat ze er eigenlijk geen zin in hadden. Tot we deden alsof er een speciaal telefoontje was gekomen. Kim moest zich klaarmaken en over een uur moest ze zich overgeven aan de andere meiden.

Een uur later gingen we dan ook echt. Op weg naar Canet. Alleen wist Kim dat niet. Met een theedoek op haar hoofd namen we wat extra rondjes op de rotonde. Eenmaal in Canet moest er nog een klein stukje gelopen worden. Ook dat was een hel. Maar eenmaal daar kon het feestje beginnen. Ik heb in tijden niet zo'n gezellige avond gehad.

De volgende morgen was voor velen zwaar. Dit meer omdat Kim ziek was geworden van de drank, Alice moeder Teresa na deed en ik die alles wou bekijken en daardoor nog uit mijn bed viel. Briljant. Ik heb de halve dag in mijn bed gelegen, maar eindelijk had ik de kracht om ook uit mijn bed te komen. En dat was maar goed ook, want de zon scheen heerlijk.

Ook kwamen de laatste twee Nederlanders aan die ons team gaan versterken. Zij kwamen zich voorstellen toen wij in het zwembad waren. Gelijk gezellig een uur gepraat over van alles en nog wat. Ze kwamen ook met het idee om die avond een pizza te gaan eten bij het restaurant op de camping.

Zondag was voor mij ook nog een relax dagje. Heerlijk de hele dag aan het zwembad gelegen. Beetje zonnen, beetje zwemmen en lekker drankjes doen aan de bar. Daar sprak ook de bazin van de camping me aan. Of ik volgende week wou beginnen in receptie. Nou, ik wel hoor. Daar zeg ik geen nee tegen. Gelijk kreeg ik maandag vrij. Dus nog een extra lang weekend!

Na de Pot d'Acuile (welkomsborrel) gingen we door naar Argeles. Daar stond een barbecue te wachten met de jongens die we de week ervoor ontmoet hadden. Erg gezellig en lekker gekletst. Dit keer was ik de bob. Geen alcohol voor mij, waar ik super blij mee was. De avond ervoor zat zeg maar nog in mijn bloed. Daar heb ik ook met de nieuwe meisjes afgesproken om gezellig te gaan snorkelen.

Veel dingen gedaan dus deze week, en tot nu toe erg weinig gewerkt in receptie. Maandag heb ik de hele mobil maar weer schoon gemaakt. Ik weet niet hoe we het doen, maar het is nog steeds een tyfus zooi. Toen ik Loup (spreek je uit als Loe) tegen kwam vroeg hij of ik 5 minuten tijd had. Natuurlijk, altijd.

Een gesprekje in receptie volgde. Omdat ik de welkomsborrel helemaal presenteerde mag ik dat vanaf nu altijd doen, ook alle shows mag ik aankondigen in het Nederlands. Gelijk kreeg ik allerlei dingen die ik moest gaan vertalen. Geen probleem.

Dinsdag begon mijn dag in receptie. In de ochtend ging ik vertalen. Heerlijk om Frans-Engels te vertalen naar normaal Nederlands. In de middag zou ik een uitleg krijgen hoe alles in receptie te werk gaat. Deze kreeg ik pas op het laatst van mijn middag. De rest van de middag heb ik kaartjes van de Hawaii slingers afgeknipt. Ach, het hield me van de straat.
Vrijdag hoef ik pas weer te werken. Dan werken de twee Nederlandse meisjes ook in receptie en krijg ik een hele uitleg. Een groot voordeel is dat ze hier met hetzelfde programma werken als vorig jaar, dus ik weer voor het grootste gedeelte al hoe het werkt.

Voor de rest genieten we nu nog van de rust die er op de camping is. We zijn bezig met de voorbereidingen van de show, de dansjes repeteren en de sketches. En daarna gaan we altijd naar de buur camping om daar een drankje te doen.

Nog een leuk nieuwtje tussen door. Vanaf volgende week ben ik elke week twee gehele dagen na elkaar vrij. Over twee weken kan ik dan eindelijk naar mijn vriendje toe!

Hou je taai daar in het koude Nederland. En voor mijn mede reisgenootjes, jullie ook. Hier is het lekker 33 graden. Ik kom als Nutela Laura thuis!

Jeuk, slapeloze nachten en door naar de dokter

We zijn al weer een hele tijd onderweg. Het is hier al gewoon normaal. Elke morgen om 8 uur word ik wakker, ontbijten en om 9 uur gaan we werken. Elke dag is het verschillend wat we doen. Ik heb al veel gedaan: palmbomen, onkruid, schilderen, nog meer palmbomen, heggenafval harken en takken trekken.

Afgelopen vrijdag zijn we begonnen aan de heggetjes in de zogenoemde ‘zen -area'. Die moesten nodig gesnoeid worden. Dus Nick met de heggenschaar er door heen en Alice en ik moesten al het afval opharken en aan de kant van de weg leggen.

Maandag moesten we hier mee door gaan. We hadden nog een stuk of 6 percelen om te doen. Op een gegeven moment worden we gestoord door allemaal kleine fruitvliegjes die achter ons aankomen, en op onze huid gaan zitten. In eerste instantie leek het heel onschuldig. Want ze zaten daar gewoon. Maar we konden ze ook niet wegblazen, wat je met normale vliegjes wel kan. Het leek wel of ze met hun hoofd ons beten.

Die zelfde avond heb ik nog met Milan in de sportschool gestaan. Heerlijk gezweet en gesport. Echt het gevoel dat mijn conditie daar beter door wordt. Wat fijn. Ik liet haar zien wat die vliegjes hadden gedaan. Ik had allemaal kleine rode bultjes. Heel onschuldig. Die avond heb ik ook nog bij de bar gezeten. Mijn ouders gebeld, en even op internet gezeten. Tot ik kapot ging van de jeuk. Het was niet meer te houden...

Ik ging terug naar de mobile home, om daar eens te kijken wat er aan de hand was. Allemaal bultjes die opgezet waren. Even later kwam Alice ook naar onze mobile toe, ook zij zat helemaal onder de bultjes en hield het niet meer van de jeuk. Al krabbend stonden we hier in de woonkamer.

Die nacht heb ik zo beroerd geslapen, echt niet normaal. Om 2 uur in de morgen werd ik wakker, gewoon van de jeuk. Ik lag met mijn ene been mijn andere been te krabben tegelijkertijd mijn ene arm met de andere. Op dat moment kreeg ik ook een berichtje van Alice: 'Wat een rotnacht dit'.

Toen we 's ochtend wakker werden, was de schade pas goed zichtbaar. Allemaal dikke bultjes op mijn armen en benen. Het was echt niet om aan te zien. Ook bleek dat Alice ze had op haar armen zitten en een klein beetje op haar benen. En Nick had ze alleen een klein beetje op zijn benen. Wat een afschuw.

Door naar receptie en daar doorgegeven wat er aan de hand was. Veel hoefden we niet te zeggen... Gelijk toen ze het zagen werd met spoed de dokter gebeld. Wat ik uit het gesprek kon halen was dat we nog voor de openingstijd van de praktijk geholpen konden worden. Om kwart voor 10. Netjes zaten wij om kwart voor 10 bij de dokter... Maar in Frankrijk is wachten een hobby van velen, denk ik.

Om iets voor half 11 waren we dan eindelijk aan de beurt. Na 10 minuten daar binnen te zijn geweest had ze voor ons allemaal een recept uitgeschreven tegen de allergie en tegen de zwelling. Deze moesten we nog ophalen bij de Apotheek wat ook weer een hele tijd duurde. Eenmaal terug moesten we weer terug, om nog citronella spul te halen van onze stagebegeleidster op de camping. Alles best, wij weer terug. En iets voor 12'en kwamen wij weer de receptie binnen. 'Bon Apetit' kregen we toen te horen. Werkmorgen zat er weer op.

Nu gaat het weer een stuk beter met mijn bultjes, gelukkig. De zwelling is echt al een heel stuk afgenomen, en het jeukt amper. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd er niet aan te komen. Maar in mijn slaap heb ik er toch nog een hoop open gekrabd. Erg fijn. Helaas, littekens komen er dus sowieso.

Verder ben ik als het goed is bijna klaar met het terrein werk. Goddelijk. Morgen moet ik maar regelen dat ik misschien komende week, door de week naar mijn vriend kan. Want ik heb best heimwee naar mijn vriendje. Of misschien naar vorig jaar.

Toch is het raar om opeens stagegenootjes te hebben. Vorig jaar moest ik moeite doen om contact te leggen met andere mensen. Hier gaat het zo vanzelf, omdat we op het pleintje met behoorlijk wat Nederlanders wonen.

Verder heb ik super weer. Elke dag lekker werken buiten in de zon, ik ben al behoorlijk bruin. In mijn vrije uurtjes gewoon lekker op het strand liggen. En super veel naar het zwembad. Alice en ik werken elke dag samen, en na het werk gaan we eigenlijk gelijk door naar het zwembad. Heerlijk afkoelen.

Over Alice gesproken, zij mag van mij echt een paar alinea's in mijn blog krijgen. Wat een heerlijk kind! Afgelopen zaterdag zijn we uit eten geweest in Aregles-Sur-Mer. Daar kwamen we wat Nederlanders tegen waar we tot in de late uurtjes wijntjes hebben gedronken. Een van die jongens legt uit dat hij in Utrecht woont... Alice: 'Is Utrecht een Provincie dan?' Je had er bij moeten zijn.

Of een van de uitspraken die ik van thuis heb meegenomen: 'Hou hem in de panty' heeft zij over genomen als: 'Douw hem in de panty'... Maar de opmerking van vandaag maakte mijn dag. 'Laura?'... 'Ja?'... 'Wat is eigenlijk het verschil tussen ‘Merci' en ‘Merci-koe-boe'?'... Typisch geval van de klok horen maar niet weten waar de klepel hangt.

Ik laat snel weer van mij horen!
Dikke kus van een poep-bruine Laura

Van palmboom door naar schilderen

En stage week twee zit er al weer op. Ongelofelijk, bijna niet te vatten. De tijd vliegt hier, we hebben het super gezellig. Maar toch mis ik het thuisfront toch wel heel erg.

Wat ik super fijn vind is het gratis internet dat we op de hele camping hebben. Dus via mijn telefoon ben ik ook gewoon bereikbaar. Toch een makkelijk manier om met mensen in contact te blijven. Bij de bar en bij het zwembad is het beste bereik, maar ook op sommige plekken in onze mobile home.

Deze week moesten we de palmbomen snijden bij het zwembad. Natuurlijk gaat dat wat langzamer, alleen maar omdat we daar internet hebben. Dinsdag heb ik alleen wel aangegeven dat ik niet lang meer palmbomen kon snijden. Mijn tennisarm deed echt super pijn, en ik heb aangegeven dat ik dit niet veel langer kon doen, vanwege de pijn. Daarbij moet ik ook veel animatie doen, en zoals het nu op de planning staat doe ik het alleen maar de laatste twee weken.

En ja, na nog een dag palmbomen snijden mocht ik onkruid wieden. Tja, ook dat moet gebeuren. Nu kan ik wel met trots zeggen dat alle perkjes om het zwembad super netjes door mij zijn bijgehouden. Vrijdag, nog een promotie. Samen met Nick en Alice gingen we het theater opnieuw verven. Maar net voordat onze werkweek afgelopen was, was ook onze verf op. Maandag dus nog maar zien wat we moeten gaan doen.

Trouwens heb ik wel met Vacansoleil gebeld over mijn planning. Maar dat was me een gepingpong van de camping naar Vacansoleil en weer terug. Een super lang verhaal...

Het weekend is altijd om te genieten, vrijdag avond gaan we uit. Was super gezellig. Met de hele groep zijn we weer naar Canet gegaan. Naar club Bed. Daar kregen we een V.I.P. tafel met drank, echt super net zoals je altijd in die Amerikaanse TV-programma's ziet. Gezellige avond die rond 4ren in onze mobilhome eindigde.

Zaterdag ochtend gingen we naar Perpignan met de ouders van Kim. Lekker wezen shoppen en wat van Perpignan gezien. Hier had ik eigenlijk wel wat mee van verwacht, misschien ben ik vorig jaar wat te veel verwend met super mooie oude plaatsjes, nu is het allemaal nieuw. Voor Franse begrippen dan.

Natuurlijk was het hoogtepunt van de week het spelen van het Nederlands-elftal. Bij ons op de camping wouden we heel graag kijken, heel gezellig met andere gast van de camping kijken. Maar toen Sharon in de bar moest werken die middag kreeg ze te horen dat het Rugby was, wat op de tv uitgezonden werd. Toulouse-Tours zou uitgezonden worden.

Wij waren super boos. Ik heb de hele middag het lijflied van het rugby team van Bayonne gezongen, en lopen vloeken toen diezelfde jongens ook nog eens voor mijn beeldscherm gingen zitten toen ik tennis wou kijken. Uiteindelijk konden we met vaste gasten van de camping naar een andere camping, daar had de Nederlandse vacansoleil beheerder Nederlandse TV. Heerlijk!! Over de wedstrijd zullen we het maar niet meer hebben.

Vandaag hebben we lekker aan het strand gelegen. Hoe hard ik ook schreeuwde: 'Jongens, let op er staat wat wind, we verbranden snel...'. Toch ben ik nog kats verbrand. Heel raar weer was het trouwens vandaag. Dan weer zonnig, dan weer bewolkt met zelfs regen. Net voordat we de welkomsborrel hadden zijn Milan en ik nog wezen fitnessen. Op de camping hebben we gewoon een fitness instructeur. Hij ging met ons sporten. Binnen een half uur waren we afgemat. Ben benieuwd of ik morgen nog kan lopen!

Dikke kus van een verbrande Laura!

Palmboom ‘shit’ en de verloren collega

Alweer een werkweek zit erop. Ongelofelijk om te bedenken dat het zo snel gaat. En met wat ook. Palmbomen bladeren snijden!!

Vanaf dinsdag ben ik samen met Alice en Nick aan het werk op het terrein. Wat voor het moment inhoudt dat we alle oude en dorren palmboombladeren eraf moeten snijden. Lekker in de brandende zon staan wij te snijden, en bruin te worden.

In het begin van de week konden we er nog wel om lachen, en ging het eigenlijk allemaal wel soepel. Met z'n 3'en twee of een boom onder handen nemen. Heel relaxt en gezellig zaten we al kletsend rond een boom. 'Ik voel dat er wat tussen ons in staat'... 'Ja, een palmboom!!'

Hoe langer de week duurde hoe zwaarder het werk ook werd. Ik had kramp in mijn vingers en duim van het snijden, en ook mijn tennisarm kwam weer op spelen. Ook werd het warmer en warmer. Boven de 30 graden. Ben dus best wel heel erg bruin geworden. Jaloers?

Ook elke keer als ik me insmeerde bleef vervolgens al die shit van die bomen op mijn armen, hoofd en benen plakken. Je zat er dus elke dag helemaal onder. Gelukkig konden we elke dag na 5'en gelijk het zwembad in duiken. Heerlijk!

Onze kreet ik nu hier in ons ‘trailer park': Palmboom shit, Palmboom shit. Palmbomen snijden vereist veel pit! Oef, kan geen palmboom meer zien. En het erge is. De komende maand werk ik nog op het terrein. Ik kan wel janken!

Natuurlijk gebeuren er ook nog leuke dingen. Gisteravond, vrijdag, hebben we het weekend goed ingeluid. Alle Vaca-stagairen: Kim, Sharon, Milan, Alice, Nick en ik en andere collega's Geatan, John en Matthieu, gingen we uit! Gezellig naar Canet. We zouden naar een club gaan waar John bekend was, en zouden we onbeperkt kunnen drinken voor 20 euro per persoon. Niet verkeerd zeg ik zo.

Eerst gezellig in de mobile home op de camping gezeten, waarna we naar een tijdje in de auto op weg gingen naar de bar. Wat een super gezellige avond hebben we daar gehad. Drinken, dansen, foto's maken, super gezellig hebben! Echt wat een leuke mensen. Alleen de avond liep een beetje vreemd af.

Toen om twee uur de bar sloot, wou eigenlijk de helft wel naar huis toe. We waren er klaar mee. Onderling werd er nog wat geruzied omdat we net een nieuwe fles met wodka hadden gekregen, en ze die wel graag mee wouden nemen naar huis. Ik snapte het allemaal niet meer. Ik ging samen met mijn huisgenootjes en met Alice naar huis toe. Matthieu zou wel twee keer reiden, heeft hij vaak genoeg gezegd.

Eenmaal thuis op de camping ging Sharon snel slapen. Zij moest de volgende ochtend weer vroeg werken. Kim en ik hebben nog een tijdje gezellig gekletst in de woonkamer. Toen kwamen opeens de andere thuis, later dan we verwacht hadden. Op een gegeven moment werd ik gewenkt door de overbuurvrouw, of ik even wou komen. Wat bleek, Nick was verdwenen...

Matthieu zou terug gaan rijden. Nooit dat ik hem alleen zou gaan laten zoeken. Dus samen met Alice en Kim zijn we terug gereden naar Canet. We konden Nick ook niet bereiken, geen telefoon op zak, dat had hij aan Alice gegeven. En ook geen portemonnee op zak, ook die zat in het tasje van Alice. Eenmaal in Canet was het dan zo ver, zoeken.

Ruim anderhalf uur heb ik samen met Kim gezocht door Canet. Alice en Matthieu zijn de andere kant op gegaan. Daar opzoek. Ik heb in mijn leven om 4 uur 's nachts nog nooit zoveel onbekende mensen in het frans aangesproken kan ik je vertellen. De eerste groep die we tegenkwamen zeiden hem gezien te hebben bij Duplex, een discotheek. Daar zijn we gelijk gaan informeren en mochten we binnen kijken, maar nee. Daar was hij niet.

Na de hele boulevard afgezocht te hebben zijn we maar weer terug naar de camping gegaan. De politie die we aanspraken zeiden ook dat hij misschien wel gewoon in slaap was gevallen op het strand, ook omdat hij al een borrel op had. Ik ben gelijk gaan slapen thuis, Kim kon niet slapen. En door onze terugkomst werd Sharon ook wakker en hoorde het hele verhaal.

Uiteindelijk zijn ze rond 6 uur toch nog maar terug naar Canet gereden en hebben ze hem gevonden. Wonderbaarlijk. Hij liep helemaal de verkeerde richting in, en is door iemand bij een rotonde afgezet. Net toen hij was afgezet kwamen de meiden met de auto langs rijden. Hoeveel mazzel kan je hebben.

Vanavond hebben we een bijeenkomst gehad over de show die we gaan opvoeren. Ik moet nog maar zien wat het wordt. Want op dat podium staan is toch niet echt mijn ding. Zeker niet als ik sommige ideeën hoorde die de animatoren in petto hebben.

Ik ga er gewoon iets moois van maken. Het enige nadeel voor nu is dat ik de komende maand nog op terrein sta. Kan ik echt van balen... Maar goed, we maken er iets moois van. De mensen zijn leuk en gezellig en het weer werkt ook goed mee.

Dikke kus van een poepbruine Laura